رضا سراج، کارشناس مسائل سیاسی در کانال تلگرامی خود نوشت: اقدامات آمریکا و ناتو برای گسترش به شرق و دور جدید مهار روسیه و همچنین موضوع استقرار سامانه‌های سپر دفاعی در شرق اروپا، به مخالفت‌های روسیه و ناخشنودی کرملین از کاخ سفید شکل تازه‌ای داد. روس‌ها که نظاره‌گر پیشروی آمریکا و ناتو در حیات خلوت و منطقه خارج نزدیک خود بودند، منافع ملی و توازن استراتژیک مورد نظرشان را در خطر دیدند. از این رو مسکو بناچار وارد یک رویارویی با آمریکا و ناتو گردید.
این رویارویی در وهله اول منجر به بازبینی مجموعه اسناد استراتژیک و تنظیم دکترین نظامی جدید در روسیه شد. روس‌ها در این بازنگری ضمن ارزیابی نظام حاضر در جهان، نظم موجود را چند قطبی معرفی نموده و بر بقاء روسیه به عنوان یک قدرت بزرگ تاکید کردند. مقامات مسکو در بازنگری مذکور، تهدیدات امنیتی خود را مورد بازبینی قرار داده و آن‌ها را به چهار دسته تقسیم نمودند که تقویت نیروهای فرا منطقه‌ای و ناتو در اطراف مرزهای روسیه، مناقشات نظامی در محیط مجاور، تهدید تروریسم و تهدید سلاح‌های کشتار جمعی را در بر می‌گرفت. در این میان ایجاد حساسیت نسبت به تقویت نیروهای فرا منطقه‌ای و ناتو در قفقاز، مهمترین بخش دکترین جدید نظامی روسیه است که به رویارویی این کشور با امریکا و ناتو ابعاد تازه‌ای بخشد.
ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهور اوکراین با اعتماد به آمریکا و اتکاء به ناتو، وارد یک قمار سیاسی و نظامی گردید. وی حماقت بزرگی را مرتکب شد که پیش از آن، ساکاشویلی(۱) رئیس جمهور اسبق گرجستان با راه‌اندازی جنگ در اوستیای جنوبی انجام داد. زلنسکی با حماقت بزرگ، خیلی زود همانند ساکاشویلی در شطرنج روسی کیش و مات شد.
*ساکاشوایلی با این انگاره که بین‌المللی شدن بحران قفقاز، این امکان را به گرجستان می‌دهد تا بازی با مدل کوزوو را علیه روسیه آغاز کند؛ به اوستیای جنوبی حمله نظامی کرد. وی با اعتماد به آمریکا، انتظار داشت تا با کشیده شدن پای ایالات متحده و اروپا به این مناقشه، برنده نهایی جنگ باشد و با اقتدار جواز حضور در ناتو را بگیرد. پس از تهاجم اولیه گرجستان به اوسیتای جنوبی، روسیه با یک تهاجم همه جانبه زمینی و هوایی، گرجستان را مورد حمله قرار داد و ظرف چند روز جنگ را به دروازه‌های تفلیس کشانید.
