گزارش کمیسیون صنایع مجلس درباره کیفیت اینترنت در ایران نشان میدهد سهم پهنای باند ناشناس (ترافیکی که سیستم فیلترینگ قادر به تشخیص پروتکل آن نیست) در شبکه بین الملل از 5 درصد به 25 درصد رسیده است! علی رغم صرف هزینه های هنگفت در راستای هوشمندسازی فیلترینگ، چرا این اتفاق رخداده است؟
فرایند فیلترینگ در کشور ما به 2 صورت انجام میشود. روش اول فیلترینگ دستی است که زیر نظر کمیته فیلترینگ کارگروه تعیین مصادیق محتوای مجرمانه و از لحاظ فنی در اختیار وزارت ارتباطات و وزارت اطلاعات است که در این روش نیروی انسانی دخیل است و مثلا اپلیکیشن بلبل جان را فیلتر میکند.
روش دوم، فرایند هوشمند فیلترینگ است. در این روش نیرو انسانی کمتری در امر فیلترینگ دخیل است و به صورت هوشمند ترافیک کشور رصد و موارد مشکل دار به صورت خودکار فیلتر میشود. در فیلترینگ هوشمند بر اساس الگوریتم مشخصی، جاهایی که باید فیلتربشود برای آن سیستم تعریف شده است.
به عنوان مثال تعریف شده است اگر به یکباره 5000 نفر به یه سرور از طریق فلان پروتکل وصل شدند، احتمالا آن سروره وی پی ان و اتومات باید بسته بشود یا مثلا اگر سایتی کلمات مستهجن داشت احتمالا محتوای غیراخلاقی منتشر میکند و باید اتومات فیلتر بشود.
موضوع بستن فیلترشکن ها در حیطه بخش دوم است، یعنی نیروی انسانی قادر به شناسایی همه فیلترشکن ها و بستن آن ها نیست و اینجاست که فیلترینگ هوشمند وارد عمل میشود. حالا خود این فیلترینگ هوشمند یک سری محدودیت ها دارد. مهم ترین محدودیت آن این است که مدام باید با فناوری های روز دنیا تطبیق داده بشود.
