به گزارش جهت، روزنامه سازندگی ارگان رسمی حزب کارگزاران در شماره امروز خود، به خبر احتمال کاندیداتوری مصطفی تاجزاده، معاون سیاسی وزارت کشور دولت اصلاحات و از چهره های رادیکال اصلاح طلب واکنش نشان داد.

به اعتقاد سازندگی، با توجه به مرزبندی تاج زاده و حلقه ای از اصلاح طلبان مانند سعید حجاریان و علیرضا علوی تبار که خود را رادیکال (ساختارگرا) می خوانند با اصلاح طلبان کلاسیک (بهزاد نبوی) و اصلاح طلبان عملگرا (مانند غلامحسین کرباسچی) و اصلاح طلبان محافظه کار (مانند محمدرضا عارف)، نامزدی تاج زاده در انتخابات ریاست جمهوری را می توان اعلام موجودیت بلکه اعلام شکاف یک فراکسیون در جبهه اصلاحات قلمداد کرد.

ارگان رسانه ای حزب کارگزاران تاجزاده را نماینده طیفی از اصلاح طلبان تندرو (ساختارگرا) می داند که با تحرکات خود در چهار سال دوم دولت روحانی به ویژه پس از حوادث آبان 98 به نوعی یک انشعاب در جریان اصلاحات را هدایت می کنند که مشی آن نه صرفا تندروی بلکه تکروی است.

تکروی به این معنا که از جا که طیف تاجزاده و همفکرانش ظرفیت ساختاری نهادهای اصلاح طلب همچون شورای سیاست گذاری، شورای هماهنگی و نهاد اجماع ساز را برای تحرکات رادیکال و هنجارشکنانه خود مهیا نمی دانند، به همین جهت به دنبال این هستند که با اقدامات خود در واقع احزاب و رهبران جریان اصلاحات را در برابر عمل انجام شده قرار دهند که نامزدی تاجزاده را نیز می توان در راستای همین تحرکات برای ایجاد یک حزب یا تشکل جدید در بدنه اصلاحات مورد ارزیابی قرار داد.

نگارنده که از تاجزاده با عنوان پرچمدار تحریم انتخابات مجلس یاد می کند، در ادامه مطلب خود با کنایه تاجزاده می نویسد: «همه امید آقای تاجزاده به شورای نگهبان است! نه آنکه ایشان را تایید کنند، که ایشان را رد کنند تا حجتی برای تحریم انتخابات ریاست جمهوری (مانند مجلس گذشته) بیابند.»

سازندگی همچنین با یادآوری مشی سیاست ورزی اصلاح طلبان در دو دهه اخیر عنوان کرده است: «همه هدف جبهه اصلاحات در گذشته عبور از نظریه حاکمیت دوگانه به حاکمیت یگانه بود اما تبدیل حاکمیت دوگانه به جنگ در حاکمیت بدون شک به ضرر وحدت ملی ایران است. رادیکالیسم اشکال مختلفی دارد: گروهی از اصلاح طلبان معتقدند باید انتخابات را تحریم کرد تا با سلب مشروعیت از حاکمیت امکان اصلاحات در آن پدیدار شود، گروهی دیگر از اصلاح طلبان بدون تحریم انتخابات معتقدند بدون معرفی نامزد اصلاح طلب باید اجازه داد اصولگرایان در حاکمیت قرار گیرند تا ناگزیر به اصلاحات شوند. اصلاح طلبان دیگری هستند که در پاسخ به این دو جریان می گویند این اتفاق هرگز در عمل رخ نمی دهد یعنی نه حاکمیت در اثر تحریم دچار بحران جدی می شود و نه به فکر اصلاحات می افتد».

ارگان رسمی حزب کارگزاران در ادامه با ذکر این مطلب که «نه اصلاح طلبان توان تحریم {انتخابات} را دارند و نه تحریم به علت تضعیف نهاد دولت در ایران در نهایت به سود اصلاحات تمام می شود» گویا قصد دارد همانند سال 92 و 96 بار دیگر نسخه حمایت از گزینه ای غیراصلاح طلب همچون علی لاریجانی را روی میز اصلاح طلبان بگذارد.

«باید تا حد ممکن نامزدی یافت که بتواند با کاهش نزاع جناحی در حاکمیت اوضاع جامعه و دولت را بهبود بخشد و حتی اگر نیاز به اصلاحات ساختاری در قانون اساسی باشد در اجماعی با اصولگرایان بدون حذف نهادهای مدافع اسلامیت نظام جمهوری اسلامی به تقویبت و کارآمدی نهادهای مدافع جمهوریت پرداخت».

بر اساس این گزارش، مرزبندی طیفی از اصلاح طلبان با محوریت حزب کارگزاران با چهره های تندروی این جریان همچون مصطفی تاجزاده و سعید حجاریان موضوعی جدیدی نیست و کارگزارانی ها و همفکرانشان در جریان اصلاحات بویژه در برهه های نزدیک به انتخابات از هر فرصتی برای فاصله گذاری با طیف تندروی این جریان استفاده می کنند.

این مسئله در ماجرای مشاجره اخیر غلامحسین کرباسچی دبیرکل حزب کارگزاران با تاجزاده در بستر اپلیکشن کلاب هاوس نیز بار دیگر بروز و ظهور داشت. بویژه آنجا که کرباسچی توئیت‌های ساختارشکنانه تاج‌زاده ـ که آن را «آب به آسیاب دشمن ریختن» می‌دانست ـ را خارج از اصلاح‌طلبی تعریف کرد و نسبت به رأی ندادن او در انتخابات 98 منتقد بود و حتی اعتقاد داشت محمد خاتمی و دیگر اصلاح‌طلبان حتی بهزاد نبوی با این رویه تاج‌زاده مخالف‌اند.