یاسر جبرائیلی، کارشناس مسائل سیاسی درباره قدرت نظامی و اقتصادی کشورها در یادداشتی تحلیلی نوشت: آمریکا، فرانسه، انگلیس، آلمان، ژاپن، چین و هند که جزو ۱۰ قدرت برتر اقتصادی جهان هستند، جزو ۱۰ قدرت برتر نظامی جهان نیز هستند، اما چرا امثال مصر، پاکستان و روسیه با وجود قدرتمندی نظامی، از نظر اقتصادی عقب مانده‌اند. پاسخ این چرایی را باید در خطایی جست که این کشورها در روابط اقتصادی خارجی خود مرتکب شدند و همان خطا، امروز به‌عنوان نسخه شفابخش اقتصاد ایران توسط لیبرال‌ها تجویز می‌شود: ادغام در نظم اقتصادی بین‌المللی که توسط امریکا و شرکایش پایه‌گذاری شده است.
پاکستان از ۳۰ جولای ۱۹۴۸ و مصر از ۹ می ۱۹۷۰ به موافقتنامه عمومی تعرفه و تجارت (GATT) پیوستند، دروازه‌های خود را به روی کالاهای خارجی گشودند و متعهد شدند از تولید داخلی حمایت نکنند. وقتی در سال ۱۹۹۵ نیز که سازمان تجارت جهانی تأسیس و جایگزین GATT شد، هر دو در همان سال نخست به عضویت WTO درآمدند. نگارنده در فصل سوم کتاب «دولت و بازار: الگویی پویا برای روابط متقابل» نشان داده است که کشورهای غربی چگونه با حمایت از تولید داخلی به بام پیشرفت رسیدند و با تأسیس نهادهایی مانند GATT و WTO، اجازه حمایت از تولید داخلی را به کشوری، چون مصر که تا 19922 تحت‌الحمایه انگلیس بود و تازه از یوغ استعمار و استثمار رهایی یافته بود، ندادند، لذا اشتباه نباید کرد. نه امریکا، انگلیس و آلمان برای پیشرفت اقتصادی، هزینه در امور نظامی را حذف کردند و نه علت عقب‌ماندگی مصر و پاکستان، هزینه در تسلیحات به جای اقتصاد است. از قضا میان هزینه نظامی و پیشرفت کشورهای صنعتی امروزی رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد. چه، قدرت نظامی از دو جهت مولد قدرت اقتصادی است. نخست از این جهت که بدون امنیت، پیشرفت ممکن نیست (و چه زیبا فرمود آن پیر حکیم که پیش شرط داشتن امنیت نیز داشتن «عزت» است).و جهت دوم اینکه، بسیاری از فناوری‌هایی که اهرم پیشرفت امثال آمریکا شده‌اند، از پروژه‌های نظامی به حوزه‌های تجاری سرریز کرده‌اند. میکروچیپ‌هایی که برای پردازش حجم وسیعی از اطلاعات و ذخیره اطلاعات در کامپیوترها و گوشی‌های مایکروسافت و اپل استفاده می‌شود، در واقع محصول برنامه‌های فضایی و نظامی آمریکا هستند که در حوزه ارتباطات تجاری‌سازی شده‌اند. زیربنای تکنولوژی‌های اینترنت و GPS توسط سازمان پروژه‌های تحقیقاتی پیشرفته(دارپا) در وزارت دفاع امریکا ایجاد شد. شرکت‌های کره‌ای کیا، سامسونگ، ال‌جی و دوو همه مجریان پروژه‌های نظامی در دولت ژنرال پارک بودند که پس از تحریم تسلیحاتی کره توسط آمریکا رو به خوداتکایی نظامی آورد. لذا به شهادت تاریخ، فناوری و قدرت اقتصادی ناشی از آن را باید در پروژه‌هایی نظیر ماهواره‌ها و موشک‌های دوربرد و پهپادهای نقطه‌زن جست، نه در کاهش هزینه نظامی یا تنش‌زدایی با دشمن.
