به گزارش جهت، مالک متمول دو باشگاه تبریزی که دوران کم فراز و پُر نشیبِ حضورش در فوتبال، در نهایت به نامه‌ای منجر شد که طی آن ماشین سازی تبریز به نوعی تعلیق شد و ادامه فعالیت این باشگاه در میانه لیگ بیستم در هاله‌ای از ابهام قرار گرفته است. اینکه چرا در اینجای فصل چنین تصمیمی درخصوص این تیم باسابقه تبریزی گرفته شده، موضوعی است که قصد نداریم در این گزارش به آن پبردازیم بلکه هدف نگاهی بر مسیر طی شده زنوزی طی سال‌های مالکیت بر این دو باشگاه است.
زنوزی در مردادماه 1396 و در خردادماه 1397 به ترتیب مالکیت باشگاه ماشین سازی و تراکتورسازی (تراکتور فعلی) را در اختیار گرفت. از آن پس انتظاری که جامعه فوتبال از دو تیم تبریزی داشت، تعالی و موفقیت روزافزون بود ولی برخلاف انتظارات و هزینه‌های سنگین زنوزی، این دو تیم علی الخصوص تراکتور به هیچ افتخار خاصی جز یکبار قهرمانی در جام حذفی (در فصل 99-98 با شکست 3 بر 2 استقلال) نرسیدند. با نگاهی اجمالی بر تصمیمات و نوع نگاه مدیریتی زنوزی می‌توان دریافت که مالک متمول تراکتور با نگاه صرفا اقتصادی و مالی وارد فوتبال شده ولی نتیجه تصمیماتش برای هواداران پرشور تبریزی، تقریبا هیچ بوده که حتی منجر به اعتراضات طرفداران تراکتور به زنوزی هم شده است. با این وجود اما اگر یک گام به عقب بگذاریم و به سال‌های قبل از واگذاری دو تیم تبریزی به زنوزی برگردیم، می‌توان دریافت که برای این خصوصی سازی، کار کارشناسی انجام نشده و بدون بررسی صلاحیت مالک متمول، صرفا رهاسازی انجام شده است.
این روزها اما 600 کیلومتر دورتر از تبریز، بحث خصوصی سازی دو باشگاه پایتخت‌نشین توسط دولتِ روحانی مطرح شده که نگرانی‌های را هم ایجاد کرده است. نگرانی‌هایی از جنس همان عاقبتی که برای تراکتور و ماشین سازی رقم خورده و یک مالک مانده با میلیون‌ها چشم نگران هوادار. در حالی که کارشناسان ورزش، اقتصاد و بورس نگرانی‌های خود را از خصوصی سازی عجولانه و کارشناسی نشده سرخابی‌ها اعلام کردند ولی گویا سلطانی‌فر و دوستانش سعی دارند در واپسین روزهای دولت «تدبیر و امید» در نقش قهرمان ظاهر شده و برای 60-70 میلیون هوادار، معجزه کنند. اما آنچه طی سالیان گذشته از تصمیمات سلطانی‌فر دیدیم، چیزی جز سوءمدیریت و بدهی‌های سنگین ریالی و ارزی نبوده است و با همین دست فرمان، نمی‌توان آینده خوشی در خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس متصور بود. کارشناسان امر اذعان دارند که این واگذاری عجولانه به بخش خصوصی، نه تنها می‌تواند دولت بعد را با بحرانی جدی روبرو کند بلکه برای آینده این دو باشگاه پرطرفدار نیز نوعی تهدید به حساب می‌آید.
