یک کاربر در کانال تلگرامی‌اش نوشت: من از ٨٧ تدریس می‌کنم. در مدارس طبقه متوسط تهران. آن موقع، دانش آموزانم، متولد ١٣٧٠ بودند. تابستان امسال به متولدین ٨٩ که الان پایه هفتم هستند درس دادم. ٢٠ سال را دیدم. نسل ٧٠ و ٨٠. مشاهداتم را از این نسل می‌گویم. لزوما درست نیست، صرفا مشاهده من است:
مهم‌ترین ویژگی این نسل “بی تفاوتی” است. حتی شجاعتش هم ناشی از بی‌تفاوتی است نه نترس بودن به معنایی که ما می‌فهمیم. ناشی از “به حساب نیاوردن” است. زیست آزادانه جنسی‌اش هم لزوما در منطق “آزادی جنسی” نمی‌گنجد. ناشی از همان بی‌تفاوتی است.
ویژگی‌های دیگر این نسل به نظر من این پنج مورد است:
١-کتاب نخوانده ولی اهل فیلم و سینما است. (روایت را بلد است)
٢-مطالعه تئوریک ندارد ولی زبان بلد است.
٣-در یک شبکه ارتباطی قوی و مستمر با هم‌سالانش زیست می‌کند که حتی از سوی اکثر ما و حاکمیت مشاهده هم نمی‌شود چه رسد به نظارت.
به خاطر همین هم وقتی مشاهده پذیر می‌شود، حاکمیت را متعجب می‌کند (مورد تجمع کوروش یا تجمع اسکیت سواران در شیراز) یا وقتی حرف می‌زند و می‌نویسد، زبانش را نمی‌فهمیم.
این شبکه ارتباطی در اینترنت به طور مشخص مبتنی بر سه شبکه اجتماعی یوتیوب، تیک تاک و توییچ (و سایر استریم‌های گیم است)
در فضای واقعی هم چون پلتفرم مشترک روزمره دارد (مدرسه و سال‌های ابتدای دانشگاه)، همیشه در ارتباط با هم‌سالان است.
۴-احساساتی است که البته کاملا مطابق سن است و در سایر نسل‌ها هم مشاهده می‌شود.
۵- نظام ارزشی همگون ندارد. مثلا پسرهایشان در مورد حجاب پارتنرهایشان تقیدی ندارند ولی به شدت غیرتی هستند. یا آن معیارهایی که برای نسل من دهه شصتی به عنوان نماد مردانگی، وجود داشت برایشان بازتولید شده است.
تقریبا همه این‌ها خاصیت تربیت این نسل با شبکه‌های اجتماعی و موبایل است. خاصیت توییتر و اینستاگرام و تیک‌تاک، لحظه‌ای بودن است. الگوریتم مبتنی بر مومنت است. آدمی که در لحظه است، در عمق، غور نمی‌کند و بی‌تفاوت می‌گذرد. غواصی نمی‌کند. مثل یک قایق فقط عبور می‌کند.
و یک چیز دیگر. برای این نسل بی تفاوت، تقدس ساختن یک امر محال است. حتی پدر و مادر و معلم هم برایش مقدس نیست چه رسد به بقیه چیزها. این نسل حتی “سلام فرمانده” را ریمیکس می‌کند و در پارتی‌اش می‌خواند و با آن می‌رقصد.
من برای خودم اسمشان را گذاشتم “” یا “نسل مال (نام این روزهای پاساژ)”. نسلی به غایت سکولار حتی در دیندارترین‌هایشان. نسلی که هر نظامی در ایران باشد، باید تقریبا از سال ١۴٠۴، با آن‌ها در عرصه عمومی دست و پنجه نرم کند و به عنوان یک نیمچه معلم می‌گویم! عجب کار سختی!
