وقتی فهرست انتخاباتی براساس سهمیه محفل‌های سیاسی تهیه می‌شود، یک «فهرست سهمیه‌ای» خواهد بود. طبیعتا چنین فهرستی شامل ۳۰ نفر اصلح نامزدها نخواهد بود. اما در انتخابات، رای‌دادن به «اصلح»، تکلیف رای‌دهنده است. پس فهرست سهمیه‌ای نمی‌تواند رافع مسوولیت رای‌دهنده برای انتخاب اصلح باشد.
انتخاب نماینده شایسته، تکلیف شرعی مهمی برای یک رأی‌دهنده است. چرا که رأی‌دهنده را در خیر و شر اعمال آینده آن نماینده مجلس سهیم می‌کند. پس رأی‌دادن به افرادی که از صلاحیت آنها اطمینان کافی وجود ندارد و تنها نامشان در یک «فهرست سهمیه‌ای» آمده، احتمالا ضمان شرعی به دنبال دارد.
اگر یک رأی‌دهنده نتواند به اندازه سهمیه خود، افراد شایسته را شناسایی کند، هیچ مسوولیت شرعی برعهده او نیست چرا که تلاشش را کرده و لایکلف الله نفسا الا وسعها. اما اگر جاهای خالی را با افراد ناشناسی پر کند که تنها در «فهرست سهمیه‌ای» نامشان آمده، مسوولیت شرعی مضاعفی پیدا می‌کند.
پر کردن برگه رأی با اسامی ناشناخته و تنها براساس معرفی «فهرست سهمیه‌ای» احتمالا دو مسوولیت شرعی برای رأی‌دهنده ایجاد می‌کند: ۱- سهیم شدن در خیر و شر اعمال آینده نماینده‌ای که بدون حجت شرعی به او رأی داده. ۲- ممانعت از رأی آوردن نامزد اصلح دیگر که شاید توسط دیگران انتخاب می‌شد.
بنابرین نباید با طناب پوسیده سهمیه‌خواهان به چاه انتخابات رفت. اگر فهرستی را می‌شناسیم که براساس صلاحیت افراد تنظیم‌شده، می‌توان آن را حجت شرعی برای رأی‌دادن دانست. اما اگر نتوانستیم چنین فهرستی بیابیم، تنها حجت شرعی داریم تا به اندازه شناخت خود، برگه رأی را پر کنیم.
