به گزارش جهت پرس؛ قصه‌ای بی‌رمق در پوست نمادگرایی‌های توخالی در «وحشی»، سیدی بار دیگر به همان ساختار آشنای ضدقهرمان، روایت غیرخطی و شخصیت‌های روان‌پریش بازمی‌گردد، اما این‌بار بدون آن گیرایی و عمقی که آثار گذشته‌اش را قابل اعتنا می‌کرد. داستانی که قرار است هویت، خشونت و تباهی را کاوش کند، در عمل چیزی جز شلوغ‌کاری‌های بصری، دیالوگ‌های فلسفه‌بافانه‌ی بی‌معنا و شخصیت‌پردازی‌های سست ارائه نمی‌دهد.

بازی‌ها زیر سایه کارگردانی سردرگم

بازیگران با وجود تلاش برای ارائه‌ی نقش‌های پرتنش، قربانی سردرگمی کارگردانی و ضعف فیلمنامه شده‌اند. حتی حضور بازیگران نام‌آشنا نتوانسته به کمک شخصیت‌هایی بی‌ریشه و دچار اغراق بیاید. نتیجه چیزی جز نمایش‌های مصنوعی و غیرقابل‌باور نیست.

کارگردانی؛ بازی با فرم، بی‌توجه به محتوا

سیدی باز هم به سراغ فرم‌گرایی افراطی و نماهای پُر از رنگ و حرکت رفته، اما این جلوه‌گری بصری به جای آن‌که در خدمت روایت باشد، صرفاً شکلی از خودنمایی تهی و آزاردهنده شده است. مخاطب مدام میان تصاویری سرسام‌آور و موسیقی‌های نچسب سرگردان می‌شود، بی‌آن‌که درکی از مسیر روایت یا احساس همدلی با شخصیت‌ها داشته باشد.

فرصتی سوخته برای بازگشت

«وحشی» به جای آن‌که یک بازگشت قدرتمند برای هومن سیدی باشد، تصویری مبهم، پرادعا و فراموش‌پذیر از کارگردانی است که در گذشته استعدادش را به رخ کشیده بود، اما حالا در باتلاق خودتکراری، پز روشنفکری و عدم انسجام گرفتار آمده است.