ساخت دیوار مرزی در منطقه سیستان باعث شده تا عده زیادی از مردم منطقه، به‌خصوص کشاورزان وسیله امرار معاش خود را از دست بدهند. کشاورزان این منطقه معتقدند که اخذ کارت تردد برای سرکشی آنها به زمین هایشان و همچنین اخد اجازه از مرزبانی برای عبور تراکتورهایشان از این دیوار، کار کشاورزی را برای آنها بسیار سخت کرده است. همچنین حضور آنها در مکانی که طالبان به آن دسترسی بهتری دارند نیز بر مشکلات آنها در این روزها افزوده است. آنها همچنین نگرانند که با وضعیت فعلی حق مالکیت خود را بر زمین هایشان برای همیشه از دست بدهند.
عضو اتاق بازرگانی ایران در این باره گفت: حدود ۱۰ تا ۱۵ سال پیش که دیوار مرزی بین ایران و افغانستان توسط ایران در مرز زابل برای حفط امنیت کشیده شد، دیوار روی نقطه صفر مرزی قرار نگرفت. اکنون این دیوار مرزی تبدیل به یک معضل شده است
محمود تهی‌دست در مورد مشکلات ایجاد شده برای کشاورزان سیستان و بلوچستان اظهار کرد: حدود ۱۰ تا ۱۵ سال پیش که دیوار مرزی بین ایران و افغانستان توسط ایران در مرز زابل برای حفط امنیت کشیده شد، دیوار روی نقطه صفر مرزی قرار نگرفت. اینطور نیست که زمین‌ها به طالبان بخشیده شده باشد اما بخشی از زمین‌ها در آن طرف دیوار قرار گرفتند، مزار چند نفر از شهدای ما هم آن طرف دیوار مانده است. به نظر می‌رسد طالبان نمی‌دانستند که این زمین‌ها برای ایران است و حتی نقطه صفر مرزی را نشناختند. در واقع زمین متعلق به ایران بوده و نقشه آن هم مشخص است.
وی افزود: حالا این دیوار مرزی خود تبدیل به یک معضل شده است. باید به گونه‌ای این مشکل حل شود، یا دیوار خراب شود یا به نوعی به آنها فهمانده شود که این زمین‌ها متعلق به ایران و نقطه صفر مرزی بوده که در نقشه‌های جهانی نیز آمده است.
عضو هیات نمایندگان اتاق بازرگانی ایران، گفت: با فاصله‌ای که دیوار با مرز دارد بسیاری از زمین‌های ما آن سمت دیوار قرار گرفته‌اند. نمی‌دانم آقایانی که در زمان اجرای طرح مسئولیت به عهده داشتند با چه سیاستی چنین فاصله‌ای ایجاد کرده‌اند؟ چرا نزدیک به نقطه صفر مرزی این دیوار ساخته نشده است؟ زمین‌های کشاورزی مردم آن سمت دیوار است و با مشکل زیادی باید هر روز به این زمین‌ها رفت‌وآمد کنند. باید این مشکل به شکلی حل شود برای مثال برجک‌هایی روی مرز ساخته شود تا مشخص شود این زمین‌ها برای ایران است تا طالبانی‌ها هم ادعایی نداشته باشند.
وی اضافه کرد: طالبان کشورداری بلد نیست و نمی‌دانند قوانین جهانی به چه صورتی است. اینطور نیست که آنها بخواهند هرکاری انجام دهند. ادعا از طرف افراد زیادی مطرح می‌شود ولی نقشه و کاغذ چیز دیگری است. اگر دیوار خراب و به جای اصلی خود منتقل شود این مشکلات هم حل می‌شود.
تهی‌دست یادآور شد: اینکه طالبان بخواهند از کار کشاورزان ایرانی روی این زمین‌ها جلوگیری کنند به صورت موردی بود، یعنی تنها یک مورد بود که اتفاق افتاده و دیگر هم تکرار نمی‌شود.
نایب رئیس کمیسیون گردشگری اتاق ایران و عضو هیات نمایندگان اتاق زاهدان گفت: ساخت دیوار مرزی در منطقه سیستان باعث شده تا عده زیادی از مردم منطقه، به‌خصوص کشاورزان وسیله امرار معاش خود را از دست بدهند.
دیواری امنیتی نه مرزی!
پیش از این حبیب‌الله دهمرده، نماینده زابل، زهک و هیرمند در مجلس گفته بود که ساخت دیوار مرزی در منطقه سیستان باعث شده تا عده زیادی از مردم منطقه، به‌خصوص کشاورزان وسیله امرار معاش خود را از دست بدهند.
وی با اشاره به اینکه دیوار مرزی سیستان به صورت غیر کارشناسی‌شده احداث شده است، افزوده بود: در حال حاضر هزاران هکتار از اراضی منطقه سیستان در پشت دیوار مرزی قرار گرفته و عملا دسترسی کشاورزان به این مزارع قطع شده است.
نماینده سیستان در مجلس با اشاره به آخرین اقدامات برای حل این مشکل، گفته بود: اول اینکه در شورای تأمین استان مصوب شده آن قسمتی که جزو مرز واقعی کشور ماست را فنس بکشند تا زمین‌هایی که آن طرف دیوار افتاده، داخل خاک ایران محسوب شود. مسأله دوم اینکه کشاورزان مالک زمین‌های آن‌سوی دیوار، می‌توانند از مرزبانی استان مجوز بگیرند و آزادانه تردد داشته باشند و کسی نباید مانع آنان شود.
در عین حال محمد سرگزی، دیگر نماینده سیستان در مجلس، اما نگرانی‌ها در خصوص ادعای مالکیت کشورهای همسایه بر زمین‌های کشاورزی آن‌سوی دیوار را غیرمنطقی دانسته و گفته بود: نقاط مرزی بر اساس طول و عرض جغرافیایی، مشخص و در اسناد بین‌المللی ثبت شده است؛ ملاک دیگر حدود مرزهای کشور هم همان میل‌های مرزی است که مورد توافق کشورهاست.
به گفته او، این دیوار در واقع «امنیتی» است، نه «مرزی» که در گذشته برای تثبیت امنیت مطلوب‌تر ایجاد شد و قرار بود کشاورزان بتوانند از درهای تعبیه شده در دیوار به سهولت تردد کنند؛ اما متأسفانه این امکان برای آنان فراهم نشد و باعث شد تا کشاورزی در آن سوی مرز، بدون کشت بماند و ضرر مالی به مالکان آن وارد سازد.
