سید جواد نقوی در خصوص حواشی اتفاق افتاده پیرامون آقای پناهیان و آقای انصاری در یادداشتی با بیان فاصله دار بودن این ماجرا با ایده مرکزی و ساسی امام خمینی می‌نویسد:
عبدالکریم سروش نقل می کند همیشه فکر می کردم ، چطور امام خمینی یک بار هم به اختلاف با علی شریعتی در دهه پنجاه بلند نشد و اصلا موضعی در مقابل یا از حمایت او نمی گرفت، سروش رندی و زیرکی و مرد سیاست بودن امام را علت رفتارهای او می داند ، به تعبیری امام نه با شریعتی بود و نه علیه او بلکه پایگاه اجتماعی اسلام سیاسی را با تنوعی که در ان وجود داشت در حال فرم دهی بود
هاشمی رفسنجانی هم می گوید ما شاگردان امام توقع داشتیم ، امام از فدائیان اسلام حمایت خاصی کند ، اما امام می دانست هر حرکتی در ان مقطع به نوعی دوگانه خمینی و بروجردی را شکل می دهد و گفتمان اسلام اجتماعی که در حال رشد است ، را نابود می کند و سکوت امام در ان مقطع با درایت ترین طرح سیاسی بود که در دهه پنجاه به بار نشست
حال امروز جمهوری اسلامی با ایده امام خمینی در یک طرح ویژه به صورت نیابتی به جنگ با وحشی ترین کشور جهان رفته است ، دست بالا در عرصه جهانی با جمهوری اسلامی است ، کل دنیا موجی از نفرت از این حکومت وحشی شکل گرفته و در عرصه جنگ هم نتوانسته پروکسی های جمهوری اسلامی را نابود کند ، صحنه ویژه ای است ؛ رئیس سازمان سیا در مقاله خود به این نکته اشاره دارد که ایران با تمام توان به میدان امده است که از این فرصت به نفع خود نهایت استفاده را بکند و در یک موقعیت به شدت خاص هستیم
در چنین شرایطی دو روحانی پر طرفدار و پر نفوذ در بدنه مذهبی جامعه بر سر توهین یا عدم توهین به امام علی ع وارد مجادله می شوند و بعد از بیست و چهار ساعت آشتی کنان شکل می دهند ، و بسیاری از هواداران این دو نفر هم خوشحال که اخلاق اسلامی رعایت شده است ، این صحنه به شدت تقلیل گرا است ، مگر مسئله امروز دینداری در کشور این موضوعات است؟ یا اصلا بحث های اینچنینی امتداد راه امام است ؟
نقل است ؛ امام به اهل منزل توصیه می کرد ؛ تفسیر قران ایت الله طالقانی را گوش کنند ، ویژگی این تفسیر ها به روز بودند و استفاده از ظرفیت های قرانی برای انسجام و همبستگی سیاسی و اجتماعی بود ، انچه امام و متفکران انقلاب تلاش کرده بودند ،ایده اصلی انقلاب پنجاه و هفت را براساس همین تفاسیر شکل دهند
اما در لحظه فعلی ظاهرا این دو روحانی پر طرفدار در موقعیتی سیاست زدایی شده خود را تعریف می کند و بدون رندی و تفسیری سیاسی سطح مسئله را به به دعوا و آشتی هایی تقلیل می دهند که از اساس از ایده مرکزی و سیاسی امام خمینی به شدت فاصله دارد و نوعی بازگشت به عقب است.
