در ازدحام جمعیت زائران، مادر جوانی به همراه دو فرزند، از مرز مهران عبور می کنند.
در میان راه، کیف حاوی کارت ملی، شناسنامه، ویزا، گوشی همراه و هزینه سفر گم می شود.
معمولا در چنین اتفاقاتی، گرفتاری و دلشوره و نگرانی هجوم می آورد. ساعت ها گشتن دنبال کیف، بی فابده است.
به هر زحمتی هست، خود را به نجف اشرف می رسانند… اما میزبان که میهمان را به حال خود وا نمی گذارد.
زائری، کیف را پیدا می کند. از طریق گوشی داخل کیف، با همسر آن خانم در تهران تماس می گیرد و ماجرا را اطلاع می دهد.
اما به این بسنده نمی کند. کیف را با خود می برد و پیگیری و پرس و جو می کند؛ تا موفق می شود کیف را به دست صاحبش برساند.
فقط در مسیر زیارت اربعین امکان دارد کسی این گونه، خود را برای دیگران به رنج و زحمت بیندازد.
این، تصویری از تمدن سازی آخر الزمانی، جامعه امام زمانی (ع)، و تصویری رویایی از بهشت موعود است.
محبت امام حسین (ع)، فقط ما را دور هم جمع نمی کند؛
جاذبه مغناطیس حسینی، انسان ها را بلند همت، ایثارگر، دلسوز و غمخوار هم بار می آورد.
اینجا زائر قبل از هر چیز، خود را پیدا می کند؛ و کدام گمشده، بالاتر از خویش؟
از خود گذشتگی و دلسوزی و غمخواری، جوهره همان جامعه مومنانه ای است که پیامبر اعظم (ص) تصویر کرد و فرمود:
“مَثَلُ المُؤمِنینَ فی تَوادِّهِمْ وَ تَعاطُفِهِمْ وَ تَراحُمِهِمْ مَثَلُ الجَسدِ؛ إذا اشتکى مِنهُ عُضوٌ تَداعى سائرُ الجَسَدِ بالسَّهَرِ و الحُمّى.
مثال مومنان در دوستى، عطوفت و مهربانی نسبت به یکدیگر، مثال یک پیکر است؛ هنگامی که عضوى به درد آید، دیگر اعضا با بى خوابى و تب، با او همراهی می کنند”.
