به گزارش جهت پرس؛ رضا آرمانیان فعال رسانه ای نوشت: دیدار  رئیس جمهور  ایالات متحده، با کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی، یکی از رویدادهای مهم دیپلماتیک در سال‌های اخیر است که در هنگام وقوع بازتاب رسانه ای بسیاری در جهان و خود آمریکا داشت.
ترامپ در دور اول ریاست جمهوری اش در سال‌های ۲۰۱۸ و ۲۰۱۹ چند دیدار با کیم جونگ اون انجام داد تا مثلا نشان‌دهد  برای کاهش تنش‌ها بین دو کشور و حل بحران هسته‌ای کره شمالی تلاش می کند.
اما گذر زمان نشان داد قهرمان پوشالی فقط بدنبال گرفتن عکس های یادگاری و کسب منافع خود با استفاده از تبلیغات رسنه ای بوده است و  برای کره شمالی و مردمش هیچ اتفاق ویژه ای نیفتاد.
اولین دیدار در سنگاپور (ژوئن ۲۰۱۸)
این اولین بار بود که یک رئیس‌جمهور ایالات متحده به طور مستقیم با رهبر کره شمالی دیدار می‌کرد.
در این نشست، دو طرف بر سر «بی‌نیازی شبه‌جزیره کره از سلاح‌های هسته‌ای» توافق کردند.
ترامپ وعده داد تحریم‌ها علیه کره شمالی کاهش یابد، اما این موضوع  محقق نشد.

دیدار دوم در هانوی (فوریه ۲۰۱۹)
این دیدار با هدف پیشبرد مذاکرات هسته‌ای انجام شد، اما بدون نتیجه مشخصی به پایان رسید.
اختلاف نظر بر سر میزان لغو تحریم‌ها و اقدامات کره شمالی برای خلع سلاح هسته‌ای مانع از دستیابی به توافق شد. چرا که ترامپ هرگز به کمتر از تضعیف کامل طرف مقابلش راضی نمی شود.

دیدار سوم در DMZ (ژوئن ۲۰۱۹)
ترامپ و کیم در منطقه غیرنظامی بین دو کره (DMZ) دیدار کردند که دیداری کاملا نمادین بود.
ترامپ به عنوان اولین رئیس‌جمهور آمریکا وارد خاک کره شمالی شد و تا می توانست عکس یادگاری گرفت.

اما نتیجه تمام لبخندها و تعریف و تمجیدهای ترامپ چه بود؟  کاهش زود گذر تنش‌ها در شبه‌جزیره کره و توقف آزمایش‌های موشکی و هسته‌ای کره شمالی! و رضایت متحدان دیرینه آمریکایی‌ها در کره جنوبی.
لبخند ترامپ و نتایج آن چه بود؟
این دیدارها نشان‌دهنده تغییر در رویکرد ایالات متحده نسبت به کره شمالی بود، اما نتوانست به یک توافق پایدار منجر شود.
مسائل پیچیده‌ای مانند خلع سلاح هسته‌ای و تحریم‌ها همچنان حل‌نشده باقی ماندند تا رهبر کره شمالی متوجه شود نمی توان با ترامپ بازی برد-برد انجام داد.

در نهایت، این دیدارها نمادین بودند و اگرچه تنش‌ها را در کوتاه مدت کمی کاهش دادند، اما نتوانستند به یک راه‌حل دائمی برای بحران هسته‌ای کره شمالی منجر شوند و این کشور همچنان مانند چند دهه گذشته در وضعیت تحریم و فشار باقی ماند.
حالا ترامپ نیشش را برای ایران باز کرده است و برای ملت ایران آرزوی بزرگی می کند بدون آنکه بداند این ملت بزرگی را هزاران سال است زندگی کرده است و تاریخش به همین دویست سیصد سال اخیر بر نمی گردد که او بخواهد برای آنها ارزوی بزرگی کند آن‌هم در حالی که هر چه در توان داشته برای فشار بر همان ملت اعمال کرده است.
مسئولان کشورمان بویژه دیپلمات‌های کهنه کار به خوبی می دانند تحریم های آمریکا یک شبه نیامده که یک شبه بخواهد برود. همچنین از مسیر لغو تحریم ها نیز خبر دارند و می دانند در این مسیر کنگره آمریکا و بازیگران دیگری جز ترامپ هم نقش موثری دارند اما رییس جمهور آمریکا به‌گونه ای بازی را در رسانه ها انجام می دهد که تو گویی سرنوشت ایران و دنیا در دستان وی است.
این ترامپ همان ترامپی است که ترور سردار سلیمانی به فرمان مستقیم او انجام شد بنابراین اگر بتواند عکس‌های یادگاری اش را پزشکیان را بگیرد روزی در کتاب خاطراتش خواهد نوشت ابتدا بازوهای ایران قطع کردم و سپس آنها را پای میز مذاکره کشاندم و البته هیچ منفعتی هم نصیبشان نشد.
ایرانی ها در تاریخ معاصر و گذشته هزاران ساله خود نشان داده اند با قاتل تر و درنده خو تر از ترامپ هم می توانند مذاکره کنند اما در این مورد طرف مذاکره منظورش از مذاکره برد تمام عیار است و هیچ نفعی برای طرف مقابل متصور نیست.
بماند که بر اساس برخی اخبار ترامپ در اهدافش از صلح نمایشی با ایران به دریافت جایزه صلح نوبل هم اشاره کرده است.
دستگاه دیپلماسی کشور با امضای فرمان فشار حداکثری و سخنان ترامپ مبنی بر تمایلش به مذاکره که ایرانی ها آن را سیاست چماق و هویچ می نامند وارد آزمون سختی شده است.
از طرفی باید مراقب باشد که مانند برجام سرنوشت کشور به اخم و لبخندهای ترامپ گره نخورد از طرف دیگر باید تلاش کند با استفاده حداکثری از قدرت مذاکره، منفعت مردم و کشور را کسب کند.