به گزارش جهت پرس؛ فاطمه حسونا، که لنز دوربینش روایت‌گر زندگی زیر آوار و باروت بود، چند روز پیش از مراسم عروسی‌اش در حمله هوایی رژیم صهیونیستی به شهادت رسید. او پیش‌تر نوشته بود: اگر قرار است بمیرم، نمی‌خواهم بی‌صدا بمیرم»؛ حالا شهادت او به همراه 10 نفر از اعضای خانواده‌اش، از جمله خواهر باردارش، صدای وجدان جهان شده است.

در ادامه ترجمه گزارشی که سایت خبری گاردین درباره فاطمه نوشته است را می‌خوانید:

۱8 ماه تمام، جنگ را از پشت لنز ثبت کرد؛ نه فقط انفجارها و آوارگی‌ها، بلکه اشک‌ها، امیدها و آن لحظات کوچک انسانی که هنوز در دل تاریکی می‌درخشیدند. خانه‌اش ویران شد، ۱۱ عضو خانواده‌اش را از دست داد، خودش چندین بار آواره شد، اما دوربین را زمین نگذاشت.

او در یکی از آخرین پست‌هایش در شبکه‌های اجتماعی نوشت: اگر بمیرم، نمی‌خواهم فقط یک خبر فوری باشم یا همانند آماری در گزارش‌ها. می‌خواهم مرگم صدایی باشد. می‌خواهم تصویری از من بماند که زمان نتواند آن را دفن کند.

اما صبح چهارشنبه، تنها چند روز مانده به مراسم عروسی‌اش، خانه‌ شان در شمال غزه هدف حمله هوایی رژیم صهیونیستی قرار گرفت. فاطمه به همراه 10 نفر از اعضای خانواده‌اش، از جمله خواهر باردارش، کشته شدند[به شهادت رسیدند.]

ارتش اسرائیل مدعی شد که هدف این حمله، یکی از اعضای جنبش مقاومت حماس بوده، اما آن‌چه در واقعیت رقم خورد، پایان تلخ زندگی زنی بود که سلاحش نه تفنگ، که دوربینش بود. کشته شدن [شهادت] فاطمه فقط یک فاجعه انسانی نبود؛ زنگ هشداری بود برای جهانی که هنوز نمی‌داند یا نمی‌خواهد بداند خبرنگاران و عکاسان در خط مقدم جنگ، جانشان را کف دست می‌گیرند تا حقیقت را منتقل کنند.

در حالی‌که بیش از ۵۱ هزار نفر از آغاز جنگ در غزه جان خود را از دست داده‌اند، ( نیمی از آن‌ها زن و کودک‌اند)، خبرنگاران نیز قربانیان خاموش این جنگ بی‌پایان‌اند. طبق گزارش‌ها، بیش از 170 خبرنگار فلسطینی تا امروز جان خود را از دست داده‌اند، آماری که برخی منابع تا ۲۰۶ نفر هم برآورد می‌کنند.

در گزارشی که اخیرا در الجزیره منتشر شد، آمده که شمار خبرنگارانی که در غزه جان خود را از دست داده‌اند از مجموع تلفات خبرنگاران در هر دو جنگ جهانی، جنگ ویتنام، جنگ‌های یوگسلاوی و جنگ ایالات متحده در افغانستان بیشتر بوده است. در این گزارش تأکید شده: این، به‌سادگی، بدترین درگیری برای خبرنگاران در تاریخ معاصر است.

در بخش دیگری از گزارش آمده که هنوز مشخص نیست چه تعداد از خبرنگاران فلسطینی در غزه به‌طور مشخص هدف حملات اسرائیل قرار گرفته‌اند و چه تعداد، مانند ده‌ها هزار غیرنظامی دیگر، قربانی بمباران‌های خصمانه رژیم صهیونیستی شده‌اند.

همکاران فاطمه در رسانه‌های مختلف، با ناباوری به خبر از دست دادن او واکنش نشان دادند. انس الشریف، خبرنگار الجزیره، نوشت: او قتل‌عام‌ها را از میان انفجارها ثبت می‌کرد، صدای مردم را در قاب تصاویرش جا می‌داد.مقداد جمیل، خبرنگار دیگر از همه خواست به عکس‌ها و نوشته‌های فاطمه نگاه کنند، آن‌ها را بخوانند و ببینند که چگونه می‌توانست با یک تصویر، حرف هزار انسان را بزند.

کشته شدن [شهادت] او حتی جشنواره کن را هم به واکنش واداشت. در بیانیه‌ای از سوی جشنواره فیلم ACID آمده بود: ما فیلمی را تماشا کرده بودیم که در آن نیروی زندگی این زن جوان مانند یک معجزه به نظر می‌رسید. او نوری بود که در دل تاریکی می‌درخشید. لبخندش جادویی بود، ایستادگی‌اش الهام‌بخش. حالا که او دیگر نیست، تصاویرش شهادت می‌دهند که بود، دید و ثبت کرد. از هر بار دیدنش در قاب فیلم خوشحال می‌شدیم و نگران جان او بودیم.

پیش از کشته شدن [شهادت]، فاطمه از یکی از شاعران فلسطینی به نام حیدر الغزالی خواسته بود در زمان مرگش برایش شعری بگوید. حیدر در اینستاگرام نوشت:

آفتاب امروز آسیبی نمی‌رساند

گیاهان داخل گلدان خود را برای مهمانی می‌آرایند

نورش به‌قدر کافی‌ است تا مادران لباس‌هایشان را زود خشک کنند

و خنکای هوا، آن‌قدر دلپذیر است که کودکان تا غروب بازی کنند

آفتابِ امروز، بر هیچ‌کس سخت نمی‌گیرد

در سرزمین‌های زخمی، برخی مرگ‌ها تنها یک پایان نیستند؛ آغاز صدایی‌اند که دیگر خاموش نمی‌شود. فاطمه حسونا، یکی از همان صداهاست.