سید نیما موسوی در کانال تلگرامی‌اش با اشاره به اظهارات اخیر محمدباقر قالیباف درباره حکمرانی نو در ایران نوشت: محمدباقر قالیباف همواره در برندسازی سیاسی از خود یک دهه عقب تر از «مد» جامعه است. ازینرو بدلیل فقدان عمق گفتمانی، دچار رفت و آمد زیگزاگی در حوزه عمل سیاسی شده است. بازی زیگزاگی که حتی در آرایش اصلاح صورت وی نیز نمایان می‌باشد.
پرده نخست: اوایل دهه ۱۳۸۰ و یک دهه پس از دوران هاشمی رفسنجانی به تقلید از عبارت «سردار سازندگی» برند «رضاشاه حزب الهی» را برای خود برگزید. درست زمانیکه وی بعنوان فرمانده ناجا فعالیت داشت.
پرده دوم: طی تبلیغات وی در انتخابات سال ۱۳۸۴ وی با کارزاری شبیه به کارزار حزب کارگر بریتانیا و از سویی شبیه به فعالیت ستاد ۷۶ خاتمی عمل کرد. تبلیغات پرهزینه‌ای که با میدان آمدن سلبریتی‌ها و ریاست ستاد علیرضا زاکانی در حال انجام بود؛ برندسازی از یک فرمانده سپاه بعنوان «دکتر خلبان» با حلقه ازدواج و ته ریش کوتاه شباهت زیادی به برند «سید خندان» در سال ۱۳۷۶ داشت و همچون برند «هاشمی ۲۰۰۵» شکست خورد. این برند در سال ۸۸ هم با قالیباف بود تا جاییکه وی ستادهای خود را به میرحسین موسوی داد و در دو نشریه نزدیک به شهرداری تهران خبرنگاران اصلاح‌طلب را در برابر احمدینژاد بکار گرفت. یکی از آنها «رضا حقیقت نژاد» بود که در آن مقطع در نشریه «تهران امروز» فعالیت داشت. علاوه براین وی در این مقطع خود را به سلبریتی ها نیز نزدیک کرد. حمایت شهرداری تهران از آلبوم «نهان مکن» علیرضا عصار و نیز تهیه کنندگی فیلم «درباره الی» اصغر فرهادی بوسیله مشاور رسانه‌ای او بخشی از این سیاست بود.
پرده سوم: در دو انتخابات ۹۲ و ۹۶ قالیباف با برند «حمله به هاشمی» قصد داشت تا الگوی احمدینژاد در سال ۱۳۸۴ را بازآفرینی کند؛ حتی نوع افشاگری او در مناظرات سال ۱۳۹۶ شبیه افشاگری مناظرات ۸۸ احمدینژاد بود. ضمن اینکه وی با الگوی مدیریت میدانی که نماد آن «کت و شلوار گلی» پس از فروریختن پلاسکو بود در صدد بازسازی مدل احمدینژاد بود. در طول این دوران وی سعی میکرد در آرایش صورت نیز با ریش پرپشت تری در انظار ظاهر شود.
پرده چهارم: یکسال پس از پیروزی ابراهیم رئیسی در انتخابات ریاست جمهوری و پس از اختلافات با او، وی اینبار با ارائه «حکمرانی نو» درصدد بازتولید برند حسن روحانی در دو انتخابات ۹۲ و ۹۶ می‌باشد. مخالفت با مسکن سازی دولتی به سبک عباس آخوندی و نیز تأکید وی بر خصوصی سازی افسار گسیخته و چپ زدایی و حتی واگذاری اموری همچون محیط زیست و امنیت به بخش خصوصی که در اولترا راست ترین احزاب اروپایی نیز مطرح نمی‌شود، شاهدی بر این مدعاست. دیدگاههایی که وی تاکنون در باب «حکمرانی نو» مطرح کرده است شباهت زیادی به مصاحبه حسام‌الدین آشنا با مجله رودررو داشت که پروژه روحانی را «چپ زدایی» عنوان میکرد.
رفت و آمدهای زیگزاگی و البته «از مد افتاده» باعث فقدان پرنسیپ در کنش رسانه‌ای یک سیاستمدار خواهد شد. این شکل از عملگرایی باعث «غیراصیل بودن» گفتمان وی شده است و از همین رو در چندین بار حضور در انتخابات های ریاست جمهوری وی بدلیل همین غیراصیل بودن شکست خورده است.
