متاسفانه و البته به طور طبیعی، اتفاق اخیر در کنار اتفاقات فراوان دیگر تفسیر می شود؛ در کنار رفتارهای نادرست و پرتعداد مسوولان در بخش های مختلف نظام که می شود مجموعه آن را ذیل عنوان “حکمرانی نادرست” قرار داد. ای کاش در نقطه مقابل امثال رنانی و سریع القلم، افرادی بودند که در فضای انقلابی از “بایسته های حکمرانی” می نوشتند و عملکردها را نقد می کردند.
کاری که از عهده افرادی که با تابلوی سیاسی در فضای رسانه ای حضور دارند بر نمی آید. ای کاش بودند و دیگران هم حمایت می کردند.
نقطه مشترک یادداشت های امثال رنانی و سریع القلم، تبدیل شدن به کشور بی خطر برای نظم ظالمانه کنونی است و البته اشتباهات زنجیره ای مجموعه ی نظام، همواره بستر تحلیل های تقلیل دهنده و برکنار از هویت اسلامی را فراهم می کند، اشتباهاتی که جلوگیری از آنها را باید در ضابطه مندسازی دوباره حکمرانی ایرانی اسلامی جستجو کرد.
سهمی از وضعیت موجود را باید بر عهده نخبگان متعهد به انقلاب دید که با محافظه کاری و با توجیهات مختلف خود را از نقد وضع موجود برکنار می دارند و سنگر اصلاح وضع موجود را برای امثال رنانی و سریع القلم و زیبا کلام و تاجزاده و … خالی می کنند.
گاهی برای حفظ انقلاب و پاسداری از نظام باید مقابل برخی برداشت های دینی علامت سوال جدّی قرار داد، گاهی باید به فلان امام جمعه تذکر داد، باید فلان سخنران محافل انقلابی را هم امر به معروف و نهی از منکر کرد، گاهی باید ارزش وحدت را یادآوری کرد، و در این میان همیشه باید مردم را در نظر داشت.
