از محدودیت عمدی زیرساخت‌های ارتباطات از راه دور گرفته تا حذف هدفمند صدای فلسطینی‌ها از شبکه‌های اجتماعی، محاصره دیجیتالی رژیم صهیونیستی، بازتابی از استراتژی گسترده‌تر این رژیم برای کنترل و خاموش کردن روایت‌های فلسطینی است. این اقدامات وقایع تک و جدا نیستند بلکه بخشی از اقدام هماهنگ برای تضعیف هویت، بیان و استقلال فلسطین در فضای دیجیتال هستند.

یک نمونه بارز از این سرکوب دیجیتال، کنترل رژیم صهیونیستی بر ارتباطات فلسطینی است. با وجود توافق‌های بین‌المللی در نظر گرفته شده برای تقویت استقلال فلسطین، رژیم صهیونیستی به شکل مداوم، توسعه شبکه‌های ارتباطی فلسطین را محدود کرده است. برای مثال، فلسطینی‌ها در کرانه باختری، محدود به فناوری نسل سوم هستند، در حالی که مردم غزه هنوز به شبکه‌های نسل دوم قدیمی، متکی هستند. در مقابل، ساکنان اراضی اشغالی که در کرانه باختری زندگی می‌کنند، به فناوری نسل چهارم و حتی نسل پنجم دسترسی دارند. این نابرابری، علاوه بر اینکه مانع توانایی فلسطینی‌ها در برقراری ارتباط مؤثر می‌شود، دسترسی آنها به اقتصاد دیجیتال جهانی را نیز محدود می‌کند.

سرکوب دیجیتال از طریق سانسور

اقدامات اخیر شبکه‌های اجتماعی بزرگ مانند اینستاگرام، فیس‌بوک و توییتر، انتقادات قابل توجهی را برای حذف محتوای مستندسازی کننده اعتراضات در شیخ جراح و در مسجد الاقصی برانگیخته است. پست‌هایی که هشتگ «شیخ جراح را نجات دهید» را داشتند و فیلم‌های لحظه‌ای از این مکان‌ها، حذف شدند و حساب‌های مرتبط به حالت تعلیق درآمدند. اگرچه اینستاگرام این حذف‌ها را به یک اشکال فنی نسبت داده است، اما این واقعه، مسئله همیشگی سرکوب روایت‌های فلسطینی از طریق الگوریتم‌های خودکار و سیاست‌های نظارت محتوای را برجسته می‌کند.

«مرکز عرب برای پیشرفت در شبکه اجتماعی» (۷amleh)، حذف محتوا را بخشی از یک کمپین گسترده‌تر و نظام‌مند برای سانسور صدای فلسطینی‌ها می‌داند. سیستم‌های خودکار و عدم شفافیت در شیوه‌های نظارتی، به طور نامتناسب محتوای عربی را هدف قرار داده و منجر به حذف مکرر و غالبا ناعادلانه می‌شود.

کنترل زیرساخت و نابرابری دسترسی

کنترل رژیم صهیونیستی بر زیرساخت‌های ارتباطات از راه دور فلسطین، سنگ بنای محاصره دیجیتالی آنها است. از سال ۱۹۶۷ ، با وجود توافق‌های مختلف با هدف تقویت استقلال فلسطین، رژیم صهیونیستی به طور قابل توجهی مانع توسعه شبکه‌های ارتباطی فلسطین شده است.

محدودیت‌های فناوری: فلسطینی‌ها در کرانه باختری محدود به فناوری نسل سوم هستند، در حالی که کسانی که در غزه هستند همچنان به شبکه‌های نسل دوم منسوخ متکی هستند

کنترل زیرساخت‌ها: اسرائیل جنبه های اصلی زیرساخت‌ها، از جمله تایید تجهیزات وارداتی و نصب برج های سلولی را کنترل می‌کند که مانع اتصال بیشتر فلسطین می‌شود. حتی شهروندان فلسطینی اسرائیل، با نابرابری‌های قابل توجهی در دسترسی دیجیتال روبرو هستند.

روستاهای بدوی شناخته نشده: بسیاری از روستاهای محروم در نقب، فاقد اینترنت و برق هستند.

دستگیری‌های آنلاین فلسطینی‌ها تحت قوانین مبهم رژیم صهیونیستی

رژیم صهیونیستی، استراتژی‌های مختلفی را برای ساکت کردن فلسطینی‌ها و مدافعان حقوق بشر آنلاین به کار می‌برد. از سال ۲۰۱۵ ، از تعاریف مبهم از تحریک و خشونت برای دستگیری فلسطینی‌ها به دلیل اظهارات آنلاین آنها استفاده کرده است و با هماهنگی با سازمان‌های خارجی برای گسترش اطلاعات نادرست و سازماندهی کمپین‌های ترول، محتوای فلسطینی بیشتری را سانسور می‌کند.

پلتفرم‌های شبکه اجتماعی در این ظلم دیجیتالی، همدست هستند. شرکت‌هایی مانند فیس‌بوک، اغلب به درخواست‌های واحد سایبر رژیم صهیونیستی برای حذف پست‌های فلسطینی بدون حکم دادگاه عمل می‌کنند و کاربران جایی برای مراجعه و گرفتن کمک ندارند. بعلاوه، نهادهای اسرائیلی با سازمان‌هایی همکاری می‌کنند که فعالان فلسطینی را بی‌اعتبار می‌کنند و محتوا را بر روی پلتفرم‌هایی مانند ویکی‌پدیا دستکاری می‌کنند.

فناوری های شنود و صادرات

دستگاه امنیتی رژیم صهیونیستی، از سرزمین‌های فلسطین برای آزمایش فناوری‌های شنود استفاده کرده است. دوربین‌های تشخیص چهره در اورشلیم شرقی و کرانه باختری گسترده هستند و شرکت‌هایی مانند «اِنی ویژن» برای همکاری خود با ارتش رژیم صهیونیستی، زیر ذره‌بین رفته اند. با وجود واکنش‌های عمومی، فناوری‌های مشابه برای نظارت بر شبکه‌های اجتماعی و نظارت پیشگیرانه بر جوانان فلسطین ساخته شده‌اند.

این فناوری‌ها نه فقط کنترل رژیم صهیونیستی را تقویت می‌کنند بلکه به سودسازی شرکت‌های فناوری اسرائیلی و بین‌المللی هم کمک می‌کنند. این صادرات، فناوری‌های نظارتی به سایر رژیم‌های سرکوبگر، تخلفات جهانی حقوق بشر را تشدید می‌کند.

بر اساس گزارش ترکیه تودی، همگرایی سرکوب دیجیتالی، کنترل زیرساخت‌ها و شنود، ضرورت استانداردهای بین‌المللی برای محافظت از حقوق دیجیتال را برجسته می‌کند. همکاری میان غول‌های فنی و رژیم های سرکوبگر ، نیاز مبرم به معاهداتی را که دولت‌ها و شرکت‌ها را به تعهدات حقوق بشر ملزم می‌کند، بارز می‌کند. ایجاد چنین استانداردهایی برای اطمینان از اینترنت آزاد و عادلانه برای فلسطینی‌ها و سایر گروه‌های مظلوم در سراسر جهان، ضروری است.