به گزارش جهت پرس؛ علی علیزاده در یادداشتی نوشت: سال هزار و چهارصد در توییت زیر به حذف پزشکیان اعتراض کردم. دو هفته پیش هم که انتخابات کلید خورد از حضور پزشکیان در انتخابات همدلانه استقبال کردم. فکر میکردم او میتواند بلوکی غیرغربگرا و عدالتخواه درون اصلاح‌طلبان بسازد. نوعی ضعیف از سوسیال دموکراسی که شکاف‌های اجتماعی را ترمیم کند بدون آنکه حاکمیت دوگانه دوران اصلاحات یا اعتدال را تکرار کند.
اما هرروز که گذشت پزشکیان بیشتر در بدنه کارگزارانی-رفسنجانیستی-اعتدالی جذب و هضم شد و احیای مذاکرات و برجام، یعنی شرطی کردن دوباره اقتصاد ایران به تصمیم‌های واشنگتن را، پروژه محوریش کرد و تبدیل به دولت سوم روحانی شد.
تبدیل پزشکیان به دولت سوم روحانی اتهامی ناروا نیست. صرفا محصول خطای سیاسی یا اخلاقی او هم نیست. محصول قوانین علوم سیاسی در مقام برهم‌کنش نیروها بر یکدیگر است: پزشکیان نه نیروی اجتماعی مستقلی از پیش داشت و نه ریشه‌ای در نهادهای قدرت بالادستی و نه ارتباطی مستقل با سرمایه داری ملی. ازینرو اگر قرار به پیروزیش بود او باید این قرارداد فاوستی را با سرمایه‌داری غربگرا به مثابه نمایندگان انحصاری طبقه متوسط امضا میکرد.
ادغام پزشکیان در کارگزاران امری جدید یا تصادفی هم نیست. میرحسین موسوی که عقایدش به صورت خیلی منسجم‌تری به سوسیال دموکراسی کلاسیک نزدیک بود و کارنامه مشخص و عملی در این زمینه در دهه ۶۰ داشت و شخصا هم زور و محبوبیت بیشتری بین گارد قدیم نظام از جمله نیروهای سپاه داشت در کارگزاران عملا ادغام شد و با جنبش سبز در سالهای هشتاد و هشت کاری نکرد جز آنکه نقش میانجی ناپدیدشونده و محلّل تاریخی برای سرمایه داری غربگرا را بازی کرد و مسیری را پیش برد که سرمایه داری رفسنجانیست ایران را در سال نود و دو به پاستور برگرداند.
آن چیزی که از سال نود و سه به آن رسیدم و اولین بار در سخنرانیم در انجمن گفتگو و دموکراسی در پاریس گفتم را تکرار می‌کنم: تا اطلاع ثانوی ساخت سوسیال دموکراسی به واسطه نیروهای درون اصلاحات به صورت پیشینی پروژه‌ای غیرممکن است. چنین بلوکی از پیش در بخش نئولیبرال این جناح که بسیار فربه و قدرتمند است، مانند کارگزاران سازندگی، ادغام و حذف می‌شود.
