به گزارش جهت پرس؛ جنگ ۱۲ روزه‌ای که از ۲۳ خرداد تا ۳ تیر ۱۴۰۴ میان ایران و اسرائیل در گرفت، اگرچه در ظاهر با آتش‌بس خاتمه یافت، اما ضربات آن بر پیکره اقتصادی رژیم صهیونیستی هنوز پابرجاست. در این نبرد نابرابر، ایران توانست با استفاده از موشک‌های نقطه‌زن و پهپادهای انتحاری، گلوگاه‌های حیاتی اقتصاد اسرائیل را هدف قرار دهد؛ در رأس آن‌ها، بنادر حیفا و اشدود که شریان‌های اصلی واردات انرژی، کالا و تجهیزات برای این رژیم محسوب می‌شوند.

وقتی حیفا آتش گرفت، سکوت رسانه‌ای حاکم شد
در روزهای نخست جنگ، منطقه صنعتی حیفا، محل استقرار پالایشگاه BAZAN و تأسیسات نفتی شمال اسرائیل، هدف حمله قرار گرفت. آتش‌سوزی گسترده در این مجموعه، که یکی از منابع اصلی تأمین سوخت کشور به‌شمار می‌رود، چند روز فعالیت آن را متوقف کرد. در پی اصابت موشک‌های ایرانی، دست‌کم ۲۱ نفر در حیفا مجروح شدند. با این حال، رسانه‌های اسرائیلی و مقامات بندری با دستپاچگی تلاش کردند شدت خسارات را پنهان کنند.

شرکت Adani Ports، که مدیریت بندر حیفا را در اختیار دارد، مدعی شد آسیبی به تجهیزات بندری وارد نشده، اما شواهد عینی و گزارش وال‌استریت ژورنال از وقوع اختلال در فعالیت جرثقیل‌ها و شبکه تخلیه بار در اسکله‌های جنوبی بندر خبر می‌دهند. این در حالی‌ است که پیش‌تر، همین شرکت‌ها حیفا را «غیرقابل نفوذ» معرفی کرده بودند.

مرسک عقب‌نشینی کرد؛ امنیت دریایی در بحران
شرکت کشتیرانی عظیم Maersk، تنها چند روز پس از آغاز جنگ اعلام کرد پذیرش محموله‌های وارداتی به بندر حیفا را متوقف می‌کند. تصمیمی که بیانگر بی‌اعتمادی شرکت‌های بین‌المللی به امنیت دریایی اسرائیل بود. مرسک تنها پس از آتش‌بس، به‌صورت مشروط فعالیت خود را از سر گرفت. این توقف چندروزه، موجب بروز تاخیر در ورود کانتینرهای حیاتی و برهم خوردن توازن موجودی کالا در اسرائیل شد.

این اتفاق بار دیگر نشان داد که حتی بزرگ‌ترین شرکت‌های بین‌المللی نیز اسرائیل را در زمان جنگ به‌عنوان مقصد امن تجاری به رسمیت نمی‌شناسند؛ موضوعی که تأثیر مستقیمی بر سرمایه‌گذاری خارجی و بیمه‌های لجستیکی خواهد داشت.

اشدود؛ بندری در سایه، اما آسیب‌پذیر
بندر اشدود نیز از حملات مصون نماند. اگرچه در ظاهر گزارشی از آسیب فیزیکی سنگین منتشر نشد، اما منابع امنیتی اسرائیلی تأیید کردند که اشیای پرنده ناشناس (پهپادها) به نزدیکی پایانه‌های گمرکی و سوختی بندر نفوذ کرده‌اند. سطح هشدار در این بندر برای چند روز در وضعیت قرمز قرار گرفت و برخی کشتی‌ها مسیر خود را به بنادر دیگر منتقل کردند.

این در حالی است که پدافند ارتش اسرائیل، که میلیاردها دلار برای توسعه آن صرف شده، نتوانست امنیت مستمر در بنادر جنوبی را تأمین کند. بی‌اعتمادی به سیستم دفاعی، نه‌تنها در بین شهروندان، بلکه در میان تجار و اپراتورهای بین‌المللی نیز گسترش یافت.

افزایش هزینه‌های واردات؛ باری مضاعف بر دوش اقتصاد بحران‌زده
به‌گزارش رویترز، پس از حملات، نرخ بیمه کشتی‌هایی که قصد ورود به بنادر اسرائیل را داشتند، تا ۳۵ درصد افزایش یافت. خطوط کشتیرانی متعددی ترجیح دادند بار خود را به بنادر یونان، قبرس یا ترکیه منتقل کنند. این امر علاوه بر افزایش هزینه‌های حمل‌ونقل، موجب تأخیر در تأمین کالاهای اساسی نظیر سوخت، گندم، دارو و قطعات صنعتی شد.

در شرایطی که اقتصاد اسرائیل با بحران‌های سیاسی، کاهش سرمایه‌گذاری داخلی و نارضایتی‌های اجتماعی روبه‌روست، چنین فشار لجستیکی می‌تواند عمیق‌تر از صرفاً یک خسارت موقتی تلقی شود.

پایان اسطوره امنیت اسرائیل
با پایان جنگ ۱۲ روزه، گرچه تبلیغات رسمی اسرائیل بر «موفقیت گنبد آهنین» و «بازدارندگی مؤثر» متمرکز بود، اما واقعیت‌ها چیز دیگری نشان می‌دهند. شکست در محافظت از بنادر، آشفتگی لجستیکی، خسارات مستقیم به پالایشگاه‌ها، و خروج موقت شرکت‌های کشتیرانی بین‌المللی، همگی نشانه‌هایی از شکست راهبردی هستند که سال‌ها با هزینه‌های سنگین تبلیغ شده بود.

زیرساخت‌های بندری اسرائیل، که ادعا می‌شد سنگر اقتصاد این رژیم‌اند، نتوانستند در برابر چند روز حمله مستقیم مقاومت کنند. این موضوع بار دیگر نشان داد که در برابر یک استراتژی متقارن و هدفمند، حتی اقتصاد اسرائیل نیز می‌تواند به‌راحتی آسیب‌پذیر شود.