اصلاحات
آخرین و مهمترین خبرهای اصلاحات را در جهت پرس دنبال کنید.
رمزگشایی از رفتار سیاسی دوگانه اصلاحطلبان با دولتها
در پی تغییرات گسترده مدیریتی در دولت چهاردهم، فشار بخشی از جریان اصلاحطلب برای سهمخواهی و اعمال نفوذ در تصمیمگیریها به محور جدی نقد سیاسی تبدیل شده است؛ رفتاری که به گفته ناظران، بیشتر نشانی از رقابت برای قدرت دارد تا اصلاح امور، و میزان حضور دیرین این جریان در ساختار مدیریتی کشور را در برابر مطالبه پاسخگویی برجسته میسازد.
افشای جزئیات بیانیه جنجالی جبهه اصلاحات؛ اختلاف داخلی و حمایت مشکوک از اهداف خارجی
جبهه اصلاحات در بیانیهای که برخی آن را همسو با اهداف آمریکا و اسرائیل در جنگ اخیر میدانند، با ۳۸ رأی تصویب شد؛ این در حالی است که نمایندگان احزاب اصلاحطلبی مانند ندای ایرانیان و اعتماد ملی از متن بیانیه انتقاد کرده و در جلسه رأیگیری شرکت نکردند. بررسیهای خبرنگار فارس نشان میدهد پیشنویس بیانیه توسط کمیته سیاسی تحت ریاست ابراهیم اصغرزاده تدوین شده و تصمیمگیری نهایی عمدتاً با جواد امام، از نزدیکان سید محمد خاتمی، بوده است.
چگونه گفتمانِ جامعه مدنی خاتمی مصادره شد؟
پیروزی سیدمحمد خاتمی با شعار «جامعه مدنی» در دوم خرداد ۱۳۷۶، نویدبخش نسیمی از اصلاح و گشایش در ساختار سیاسی جمهوری اسلامی بود؛ اما این گفتمان بهزودی توسط جریانهایی از درون اصلاحات، به مسیری متفاوت و تقابلی کشیده شد. آنچه قرار بود پروژهای تدریجی برای نهادسازی و گفتوگو باشد، به ابزاری برای رادیکالیسم نمادین، تقابل با قدرت، و ابهامی استراتژیک بدل شد؛ روندی که نهتنها به فروپاشی اعتماد عمومی انجامید، بلکه امکان تحقق جامعه مدنی را نیز از میان برد.
گل به خودی اصلاح طلبان با ذوق مرگی برای مذاکره/ فرق بهشت و جهنم اصلاحات چیست؟
اصلاح طلبان دست از بازی مذاکره با آمریکا که حیات خود را به آن گره زدهاند بر نمیدارند اما در این میان آنقدر خود را مشتاق مذاکره و فضای کشور را برای افکارعمومی تیره و تار توصیف میکنند که نتیجه این بازی تنها امتیازدهی برجامی و نتیجه تقریبا هیچ برای ایران است.
«بستن دهان» مجلس و منتقدان با اسم رمز «وفاق»!
مدعیان اصلاحات اخیراً با فضاسازی علیه اختیارات مجلس- ذیل اسم رمز «وفاق»- نهتنها حق قانونی این نهاد مردمی را پایمال میکنند؛ بلکه به جنگ شعار وفاق رفته و با معنازدایی از این واژه در مسیر استحاله آن گام برداشتند. بدین معنا که وفاق و همگرایی دستاویزی و ابزاری برای «بستن دهان» منتقدان شده و مکانیسمی برای سلب آزادیهای فردی و اختیارات قانونی دستگاههای نظارتی است.














