این روزها رفتار رادیکال برخی از معترضین در ایران، بعضی‌ها را دچار بُهت و حیرت می‌کند. اما تعجبی ندارد؛ همه‌ی این رفتارها طبیعیست! طبیعت انسان نئولیبرال این است!

در نئولیبرالیسم بازار آزاد میدان‌دار است، و رقابت هم قاعده بازی و شرط حیات در این بازار است!

اگر می‌بینید برای بوسیدن و رقصیدن و بغل کردن می‌خواند، یا برای همسفره شدن با جنس مخالف در دانشگاه حالت جنگی می‌گیرد، او دارد طبق قاعده بازار عمل می‌کند!

اصلا مصرف‌گرایی، لذت‌جویی و منفعت‌ طلبی جزئی از شخصیت و لازمه‌ی انسان نئولیبرال است برای اینکه در رقابت کم نیاورد!

حالا آزادی جنسی هم یکی از این عرصه‌های رقابت برای انسان نئولیبرال است. به‌خاطر همین یک روز دغدغه‌اش حضور زنان در ورزشگاه است، روز دیگر آزادی پوشش می‌خواهد؛ و روزی دیگر آغوش رایگان می‌دهد.

سوژه نئولیبرال حتی اعتراض را عرصه رقابت می‌بیند و سعی می‌کند با قدرت رسانه مطالبات اصلی معترضین را به نفع خودش تحریف کند.

او در این رقابت نه تنها نسبت به آرمان‌های اجتماعی مثل مبارزه با فقر و تبعیض حساسیتی ندارد که حتی دغدغه استقلال وطن هم ندارد و به طور کاملاً طبیعی از بیگانه مطالبه تحریم و جنگ علیه کشورش می‌کند.

و اگر از گفت‌وگو گریزان است چون پرسشی ندارد که دنبال پاسخ باشد. آرمان‌‌ش لذت‌جویی و منفعت‌طلبی‌ فردی است و این آرمان‌ها اساساً قابل گفت‌وگو نیستند. در بهترین حالت، مذاکره می‌کند برای تحقق آرمان‌هایش.  

با این همه او فقط یک سوژه است. بخش عمده‌ای از این سوژه مخلوق و محصول سیاست‌های نئولیبرالی در کشور است. وقتی عرصه‌های مختلف حکمرانی‌ از اقتصاد گرفته تا آموزش و سلامت تقدیم ایده‌های نئولیبرالی شود، می‌توان انتظاری جز خلق انسان نئولیبرال داشت؟! آن‌گاه اوست که تو را مجبور می‌‌کند در فرهنگ و سیاست‌خارجی هم در زمین نئولیبرالیسم بازی کنی! و گرنه در اقتصاد و معیشت و امنیتت دچار بحران می‌شوی!

تا حکمرانی را از دست نئولیبرالیسم آزاد نکنی او همین‌طور پیش می‌آید و تو باز می‌رسی بر سر دو راهی. و این‌بار معیشت و امنیتت را به آزادی جنسی گره می‌زند.

همان‌طور که مشخص است منظورمان همه معترضین نیست، بلکه صحبت از کسانی‌ست که به نوع رفتارها و شعارهایشان اشاره شد.