محمدصادق علیزاده نوشت: این مسیری است که ناوبندر مکران و ناوچه سهند طی کرده‌اند، از خلیج فارس عازم جنوب افریقا شده، آن را دور زده و از پهنه شرقی اقیانوس اطلس تا غرب اروپا پیش رفته و از کانال مانش از بین انگلیس و فرانسه و هلند و آلمان و بلژیک گذشتند تا به دریای بالتیک برسند.

بعد از حضور در مراسم مشترک با روسیه مسیر رابرگشتند و از کانال جبل الطارق(جایی که انگلیس نفتکش ما را توقیف کرد) وارد دریای مدیترانه شدند.از جلوی چشم صهیونیستها گذشتند و از کانال سوئز وارد دریای سرخ، خلیج عدن و بعدش دریای عمان و تنگه هرمز. ناقابل؛ بیش از 35 هزار کیلومتر دریانوردی!

بخش زیادی از مسیر دریانوردی این ناوگروه در اقیانوس بوده. کشتی رانی در اقیانوس شرایط ویژه‌ای می‌طلبد. نیاز به تامین لجستیکی از یک طرف و تمهیدات فنی طرف دیگر. قفل این مرحله هم توسط ناوگان «نظامی» جمهوری اسلامی شکسته شد بدون نیاز به خدمات و کمک دیگران.

انجام موفقیت‌آمیز این ماموریت یعنی مِن بعد ایران در هر نقطه دنیا که منافعش ایجاب کند، بدون اتکا به کمک و حمایت دیگران قادر به حمایت از شناورهای «نظامی» و «غیرنظامی» خودش در پهنه دریاست.

این مساله به حدی قابل لمس بود که مکران و سهند وقتی به جنوب افریقا رسیدند و در پی دور زدن آن بودند، تصور امریکایی‌ها این بود که با توجه به نزدیکی سیاسی ایران و ونزوئلا، نیروهای مسلح ایران این مرتبه هوس عبور از اقیانوس اطلس و رفتن به حیاط خلوت امریکا را کرده در دریای کارائیب.

ماموریت اصلی مکران، ایجاد نقطه ایستایی در راس الحد واقع در جنوب دریای سرخ است. چرا؟! برای پشتیبانی لجستیکی از ناوچه‌های نظامی ایران که برای اسکورت نفتکشهای ایرانی در منطقه حضور دارند و هر آن ممکن است مورد مزاحمت قرار گیرند.