ارتش رژیم صهیونیستی یک ارتش با محوریت نیروی هوایی است، به گونه ای که در عملیات های نظامی خود، همواره نیروی هوایی به عنوان مبنای اصلی عملیات و موفقیت آن در نظر گرفته شده است و صهیونیست ها همواره شرط اصلی پیروزی خود در جنگ های احتمالی را، موفقیت نیروی هوایی خود میدانند.

عملیات بمباران تاسیسات هسته ای عراق، معروف به عملیات اُپرا و عملیات حمله هوایی به تاسیسات هسته ای ادعایی سوریه از سوی صهیونیست ها، دو نمونه از استراتژی هوایی محور ارتش اسرائیل است.

رژیم صهیونیستی در دو دهه گذشته هزینه هنگفتی برای ارتقاء نیروی هوایی خود انجام داده و با خرید جنگنده های مدرن از ایالات متحده تلاش کرده است تا خود را تبدیل به یک قدرت نظامی هوایی بی رقیب در منطقه غرب آسیا تبدیل کند و یکی از مهم ترین اهدافی که رژیم صهیونیستی برای این سرمایه گذاری خود تعریف کرده است، دست یابی به برتری هوایی در مقابل ایران است.

موازی با این مسئله، آمریکا در سالهای اخیر با فروش جنگنده های مدرن به کشورهای منطقه غرب آسیا و از جمله دولت های حاشیه خلیج فارس، تلاش داشته است تا یک تهدید باالقوه هوایی برای ایران ایجاد کند.

همچنین، کشورهای غربی به رهبری آمریکا، در چهار دهه اخیر، تحریم های سختی و شدیدی در حوزه خرید سلاح و خصوصا خرید هواپیماهای جنگنده علیه ایران اعمال کرده اند تا مطمئن شوند ایران هیچگاه قادر به نوسازی و ارتقاء ناوگان جنگنده های خود و انجام عملیاتهای دفاعی و تهاجمی در مقابل جنگنده های کشورهای منطقه نخواهد بود.

اما تحولات اخیر در عرصه بین الملل و مسئله جنگ اوکراین و بسیج کشورهای غربی برای مقابله با روسیه باعث بروز تغییرات مهمی در معادلات بین المللی شد که از جمله آن، تشدید همکاری های ایران و روسیه بود، همکاری که یکی از ماحصل های آن برای ایران، دستیابی به جنگنده های مدرن سوخو-۳۵ است، مسئله ای که با انتشار خبر آن، تبدیل به یک چالش جدی و موضوعی شدیدا نگران کننده برای کشورهای غربی و خصوصا رژیم صهیونیستی شده است.

شنیدن ورود جنگنده های مدرن به ایران، آنچنان مقامات نظامی رژیم صهیونیستی را آشفته کرده است که گویی همه چیز برای آنها به پایان رسیده است!

البته باید گفت واقعیت ماجرا کم از این مسئله ندارد، برای صهیونیست هایی که تمام امیدشان در اظهارات تهدید آمیز علیه ایران مبنی بر انجام عملیات تهاجمی علیه تاسیسات هسته ای ایران، به قدرت و برتری نیروی هوایی اسرائیل بود، دستیابی ایران به جنگنده های مدرن، یعنی پایان قصه تهدید.

تهدید جدید از سوی ایران؟
الحاق جنگنده های مدرن سوخو 35 به نیروی هوایی ایران، مسئله بزرگی برای اسرائیل محسوب می‌شود
صهیونیست ها که هزینه زیادی برای خرید جنگنده های مدرن کرده بودند و مهم ترین نقطه برتری خود در مقابل ایران را نیروی هوایی خود معرفی میکردند، اکنون با واقعیتی مواجه هستند که در آن اسرائیل هیچ نقطه برتری در مقابل قدرت نظامی آن ندارد.

مقامات نظامی و امنیتی صهیونیستی با نگرانی قابل توجهی موضوع ورود جنگنده های سوخو به ایران را دنبال میکنند، در چند ماه اخیر رسانه های صهیونستی سعی بر القا این مسئله داشتند که ورود این جنگنده ها به ایران، هیچ تاثیری بر روی قدرت هوایی ایران نخواهد داشت، اما صهیونیست ها به خوبی معنی ورود این جنگنده های مدرن به ایران را میدانند. آنها در سالهای اخیر در طرح های خود برای نبرد و حمله احتمالی به مراکز نظامی و هسته ای حساس در ایران، بر روی سه مسئله حساب کرده اند:

۱- فرسوده بودن ناوگان جنگنده‌های ایران.

۲- عدم توانایی جنگنده‌های قدیمی ایرانی برای تقابل هوایی با جنگنده‌های مدرن اسرائیلی.

۳- جنگنده‌های مدرن خود که در ارتفاع بالا پرواز می‌کنند

در سال‌های گذشته، صهیونیست ها اصلی ترین بخش طراحی راهبردهای نظامی خود را برای تقابل با ایران، تمرکز بر روی برتری هوایی خود قرار داده و بدین جهت سرمایه‌گذاری قابل توجهی بر روی تقویت نیروی هوایی خود کرده‌اند.

اکنون که صهیونیست‌ها نتوانسته‌اند جلوی تحویل این جنگنده‌ها به ایران را بگیرند، آنها نقشه‌های نظامی خود را که بر اساس امتیاز برتری هوایی در مقابل ایران، انجام هزینه‌های بالا برای خرید جنگنده‌های مدرن و رزمایش‌های نظامی متعدد طراحی شده بود را بر باد رفته می‌بینند.

این جنگنده ها که نسل ++4 حساب می‌شوند، نیروی هوایی ایران را بهبود و ارتقاء می‌دهند
کارشناسان صهیونیست معتقدند که اگر چه ورود این جنگنده ها به ایران، به این کشور برتری هوایی در مقابل دشمنان خود را نمی‌دهد، اما تغییر مهمی که نسبت به شرایط قبل رخ خواهد داد، این است که صهیونیست ها دیگر نمیتوانند بر روی ضعف ناوگان هواپیماهای نظامی ایران به عنوان یک امتیاز مهم برای خود به منظور حمله پیش دستانه به داخل ایران حساب کنند و ایران با استفاده از جنگنده های مدرن سوخو و همچنین سامانه های پدافند هوایی قدرتمندی که در اختیار دارد، می‌تواند در مرزهای هوایی خود در مقابل هر گونه حمله جنگنده‌های مهاجم خارجی، یک “بازدارندگی مستحکم هوایی” ایجاد کند.