به گزارش جهت پرس؛ وحید خضاب در یادداشتش در مورد غزه می نویسد:

در حال حاضر 5 باور بسیار غلط درباره وضعیت فعلی غزه در ذهن تمامی فعالان و غیرفعالان شکل گرفته و این را حتی در سخن بعضی کارشناسان این حوزه هم می بینیم. این پنج باور کاملا غلط اند عبارتند از:

1- غزه کاملا ویران شده
2- همه مردم در غزه گرسنه اند و هیچ غذایی در غزه پیدا نمی شود
3- اسرائیل تمام خاک غزه را در اشغال دارد
4- حکومت حماس کاملا از بین رفته و اوضاع «بی دولتی» در غزه حاکم است
5-  توان نظامی مقاومت از بین رفته یا تضعیف شده است

در این مطلب اولین باور عمومی را با هم بررسی کنیم:

«غزه کاملا ویران شده است»
در کمال شگفت‌زدگی شما عرض کنم این گزاره، کاملا اشتباه است! غزه، در ویرانگرترین جنگی که در تاریخش تجربه کرده به سر می‌برد. حجم بمباران و تخریب‌ها کاملا بی سابقه است. اما در هر حال «کل غزه» ویران نشده و ما با تلی از خاک و خاکستر مواجه نیستیم!

اول ببینیم چرا این باور به وجود آمده است؟
تمام خبرنگاران میدانی، خود شهروندخبرنگاران فلسطینی و هرکسی که دسترسی به اوضاع میدانی غزه داشته، طبیعتا آنچه «ارزش خبری» دارد را گزارش کرده، خصوصا اگر می‌توانسته نظرها را به ظلم بی‌سابقه‌ای که در آنجا جریان داشته جلب کند. طبیعتا همه، روایتگر و تصویربردار مکان‌های شدند که هدف قرار گرفته و یا ساختمان‌هایی که موشک‌ خورده و بعضا چند‌ده نفر یک‌جا در آن شهید شده‌اند. همه، روایتگر زیرساخت‌های ویران‌شده شده‌اند. طبیعی است. آیا معنی دارد خبرنگار برود کنار ساختمان سالمی بایستد و بگوید: «همانطور که می‌بینید در این خیابان همه چیز سالم است!» اصلا بی‌معنی است. کسی هم چنین انتظاری از او ندارد.
در نتیجه، ما در روندی 180 روزه ما در «همۀ» رسانه‌ها (از اسرائیلی و آمریکایی گرفته تا فلسطینی و عرب و ایرانی، از طرفدار اسرائیل گرفته تا طرفدار فلسطین) «فقط» خرابی‌ها را دیده‌ایم. این، تصویری برای ما ساخته که غزه مثل کف دست صاف شده است!

آمار دقیقی از ساختمان‌های ویران داریم؟
آمارها هیچ یک دقیق نیست و بسیار هم متفاوت (و در «رسانه‌ها» بسیار بیشتر از مراکز تخصصی است)، اما در این زمینه می‌توان به آمار مرکز ماهواره‌ای سازمان ملل متحد (UNOSAT) (که به تحلیل تصاویر ماهواره‌ای می‌پردازد) استناد کرد (لینک گزارش). طبق آخرین بررسی این مرکز از تصاویر باکیفیت ماهواره‌ای که به همین چند روز پیش بازمی‌گردد، 35 درصد از کل ساختمان‌های غزه «به صورت کلی یا جزئی» آسیب دیده‌اند. فراموش نکنیم که آسیب جزئی می‌توان شامل آسیب به نمای ساختمان، آتش‌سوزی در بخشی از آن، یا حتی کنده شده پنجره‌ها باشد.

طبق آمار این مرکز سازمان ملل، از حدود 266 هزار ساختمان باریکۀ غزه، فقط حدود 31 هزار ساختمان (برابر با 11 درصد کل ساختمانهای غزه) «کاملا ویران» شده‌اند.

بنابراین، حتی با وجود این عدد وحشتناک  باید جنبه دیگری را نیز دید: 65 درصد از ساختمان‌های غزه به کلی آسیبی ندیده‌اند. و این چقدر متفاوت است از تصویر «با خاک یکسان شدن» باریکه غزه.

اما خود این را هم باید در مناطق مختلف غزه به صورت مجزا بررسی کرد. غزه، 361 کیلومتر مربع وسعت دارد و از 5 استان تشکیل می‌شود: شمال، غزه، وُسطی، خانیونس و رفح. رفح و بخش زیادی از استان وسطی (از جمله دیرالبلح) آسیب کمی دیده‌اند. بیشترین آسیب مربوط به شمال و سپس غزه و بعد، خانیونس است. آن مربع‌های کاملا ویران و با خاک یکسان‌شده، عموما در استان شمال واقع شده‌اند.

اصرار مردم بر بازگشت به ویرانه؟
با این حساب، نباید گمان کرد همه جای غزه با خاک یکسان شده است. حتی در خود استان غزه نیز اینطور نیست. از همین‌رو است که از جمعیت یک میلیون و صد هزار نفری این استان، همچنان 800 هزار نفر در همانجا ساکن‌اند (یا در منازل خود، یا در مراکز سکونت آوارگان مثل مدارس و مراکز مربوط به سازمان ملل و بیمارستان‌ها و …).

یکی از شروط گروه‌های فلسطینی در مذاکرات جاری تبادل، اجازۀ بازگشت آزادانۀ مردم از جنوب به شمال است. اگر شمال کاملا ویران شده بود، نه مردم اینقدر تمایل به بازگشت به شمال داشتند نه گروه‌های فلسطینی آنقدر روی آن پافشاری می‌کردند.

در هر حال، نباید حجم وسیع تخریب و آسیبی که وحشی‌های اسرائیلی در غزه ایجاد کرده‌اند را مساویِ «با خاک یکسان» شدن غزه دانست و بعد در دام ناامیدی افتاد و پرسید: «مگر چیزی هم مانده است؟!»