به گزارش جهت پرس؛ مذاکرات با آمریکا آنچه از اخباری که از سوی طرفین منتشر شده مثبت ارزیابی شده است.

این مذاکرات اولیه گویا جهت تعیین محور‌های مذاکرات بوده است و باید تا شنبه بعدی منتظر اتفاقات مذاکرات فی مابین بود اما نکته اصلی این است که آیا کشور باید به مانند تجربه برجام معطل و معلق یک مذاکره با باشد که در مرحله پیشا مذاکره قرار دارد و مانند یک بازی سخت فوتبال دو طرف در دقایق ابتدایی در حال محک زدن یکدیگر هستند؟ پاسخ تاریخی به عنوان یک تجربه تلخ بسیار روشن است.

دولت باید به عنوان یک موضوع فرعی و نه محوری با مذاکرات برخورد کند و نباید همه مسائل کشور وصل به این رایزنی‌ها باشد. دولت در این عرصه بدون توجه به مذاکرات مشغول کار خود باشد و ذره‌ای نباید کار کشور به مسائل مبهم گره بخورد.

در این میان به نظر می‌رسد که دولت و در رأس آن رئیس‌جمهور باید موضعی قاطعانه و اصولی جهت حذر  کردن ساختار‌های زیرمجموعه خود برای انتظار و تعلیق برای موضوعات خارجی چون مذاکرات بگیرید و به طور اعلامی و دستوری آن را به مدیران دولتی ابلاغ کند.

دولت در عرصه اجرایی باید برنامه‌ریزی بلند مدت و بدون خللی داشته باشد و اگر ظرفیت‌های خارجی آزاد شد از آن استفاده لازم را ببرد نه اینکه همه تخم مرغ‌ها را در یک سبد بچیند و منتظر باشد و روندی که در حوزه تجربیات تلخ تاریخی دهه ۹۰ که به عنوان یک دهه از دست رفته از آن یاد می‌شود تکرار شود.

آنچه از مفاد مذاکرات مسقط مطرح شده است. تیم دیپلماسی ایرانی از غیر قابل اعتماد بودن طرف مقابل سخن گفته است. موضوعی که متأسفانه از سوی رسانه‌های برخی جریانات سیاسی که سعی دارند با یک دوقطبی کاذب خود را طرفدار و رقیب سنتی را مخالف مذاکره و راه حل دیپلماتیک نشان دهند به جامعه پمپاژ می‌شود. تیتر‌های تکراری رسانه‌های اصلاح طلب که در حال بزرگ کردن مذاکرات و نتایج آن هستند و در این راه افکار عمومی را بهم می‌ریزند.

در این حیطه نیز دولت بایستی دستورات لازم را به این رسانه‌ها جهت واقعی‌سازی و دوری از اغراق صادر کند. خصوصاً اینکه بسیاری از مدیران هم رسانه‌ها حالا از اعضای تیم رسانه‌ای دولت هستند و در واقع چنین دستوری ابلاغ درون خانواده دولت محسوب می‌شود.

متأسفانه در روزگاری «حسن روحانی» رئیس جمهور دولت های یازدهم و دوازدهم در اظهاراتی حتی آب خوردن و ازدواج و اشتغال جوانان و محیط زیست را به برجام گره زد که حاصل آن از دست رفتن فرصت یک دهه و انباشت مشکلات تا حد بحران در کشور بوده است.

سؤالی که مطرح می‌شود این است که به فرض توافقی هم صورت بگیرد و آمریکا به یکباره نسبت به اجرای تعهدات خود سر باز بزند، اتصال برنامه‌های دولت به توافق با ترامپ چه مشکلاتی برای کشور ایجاد می‌کند؟

ترامپ و تجربه آمریکا با دیگر کشور‌ها نشان می‌دهد که چنین موضوعی بسیار محتمل است و بروز آن امر بعیدی نیست. تجربه کره شمالی و آمریکا که طی دوره اول ریاست جمهوری ترامپ در عالی‌ترین سطح یعنی با رایزنی ترامپ و رهبر کره شمالی صورت گرفت، موید چنین آینده‌ای است. جایی که با وعده‌های متعدد اعلام شد که یک توافق تاریخی شکل گرفته اما بعد از اینکه کره شمالی تونل و آزمایشگاه هسته‌ای خود را در حضور خبرنگاران نابود کرد ترامپ از انجام تعهدات آمریکا سر باز زد و توافق از هم پاشید. موضوعی که باعث شد تا کره شمالی و این کشور از انجام مذاکرات مشابهی به سبب این تجربه تلخ اجتناب کنند.

تاریخ آمریکا مملو از این توافقات عمل نشده است که ایران نیز در خصوص برجام این تجربه را به خوبی حس کرده است. ترامپ در دور دوم با اتکا به قدرت آمریکا سعی دارد با قلدری سیاسی و استفاده از استراتژی «مرد دیوانه» برنامه‌های خود را پیش ببرد و حتی این راهبرد سبب برهم زدن اتحاد تاریخی غرب میان اروپا و آمریکا شده است. با این اوصاف چگونه می‌توان مسائل مهم کشور را معطوف به مذاکرات با چنین فردی کرد، در شرایطی که کشور با مشکلات متعددی روبروست.

با توجه به تجربه تاریخی ایران در برجام و همچنین تجربیات کشور‌های دیگر در برابر آمریکا و شخصیت ترامپ به دور از تدبیر و عقلانیت سیاسی است که مسائل مهم کم کشور به این مذاکرات گره بخورد.