به گزارش جهت پرس؛ حدود یک ماه از آغاز مذاکره غیر مستقیم ایران و آمریکا می‌گذرد. در همین مدت گمانه زنی‌ها در مورد آینده مذاکرات و احتمال توافق ستون ثابت رسانه‌ها و متبوعات است. کارشناسان اما نگران از بدعهدی مجدد آمریکا، این سوال را مطرح می‌کنند که «آیا ترامپ به توافق احتمالی پایبند خواهد بود؟»

البته که مذاکره غیر مستقیم، در برخی از موضوعات پیش از دولت پزشکیان نیز وجود داشته است، اما تصمیم به مذاکرات غیر مستقیم هسته‌ای، موضوعی بود که در این دولت گرفته شد. لذا بدیهی است که رئیس دولت و وزیر خارجه بیشترین تاثیرگذاری را در سیاست‌‌ خارجی ایران دارند.

حالا بیش از هشت ماه است که سکان دولت و به تبع آن وزارت خارجه در دست اصلاح طلبان افتاده اما رسانه‌های زنجیره‌ای‌ هنوز درگیر جنگ با جناح رقیب هستند و جریان انقلابی را مانع مذاکره می‌‎خوانند.

فارغ از اینکه موضع جریان انقلاب نسبت مذاکرات چیست و از چه نوع مذاکره‌ای حمایت می‌کند؛ درحال حاضر تمام پست‌های اجرایی و تصمیم گیر در مذاکرات در اختیار اصلاح طلبان قرار دارد، لذا سوال اینجاست که اصلاح طلبان چرا به جریانی که نقش موثری در انجام یا عدم انجام مذاکره ندارد حمله می‌کنند؟

وسط مذاکره غیر مستقیم با آمریکا، اصلاح طلبان دنبال زیر بغل مار می‌گردند و چنان به دشمن فرضی مخالف مذاکره حمله می‌کنند که گویی جریان انقلابی مذاکرات شنبه را لغو کرده است نه ویتکاف!

فارغ از نظرات شخصی و جناحی، به هرحال تصمیم جمعی بر این است که مذاکرات در خصوص سطح غنی سازی ایران به شکل غیر مستقیم انجام شود، که اکنون درحال انجام است. حمله به دشمن فرضی از سوی اصلاح طلبان هم تنها با هدف برجسته کردن مذاکرات و جنجالی کردن گفتگوهای هسته ای است و منافع سیاسی که برای آنها به دنبال دارد.

در این شرایط پیچیده تنها راه باقیمانده، بایکوت رسانه‌های زنجیره‌ای است. چرا که به جای فشار بر طرف آمریکایی برای کمک به دولت در میز مذاکره، اسلحه خود را سمت داخل گرفتند تا مسیر فشار را برای آمریکا تسهیل و در داخل انشقاق ایجاد کنند.