حمیدرضا غلامزاده نطنزی، کارشناس مسائل آمریکا و بین‌الملل نوشت: اقدام ساختار شکنانه امیرعبداللهیان اگرچه خلاف پروتکل‌های مرسوم دیپلماتیک بود، اما حرکت خلاقانه و جسورانه‌ای بود تا این معنا را برساند که وزیر جمهوری اسلامی هم سطح سران و روسای جمهور سایر کشورهاست.

پروتکل‌ها قراردادی‌اند و در اولویت دوم نسبت به منافع و عزت ملی.

 امیرعلی ابوالفتح، کارشناس مسائل آمریکا:محل ایستادن مهم نیست. مهم خروجی دیپلماسی است. 
بعضی وقت ها با شکستن عرف های دیپلماتیک، دیپلماسی بهتر پیش می رود. 
البته بعضی وقت ها و نه الزاما همه وقت ها.

 سید رضا قزوینی غرابی، تحلیلگر مسائل عراق:
سه احتمال را در این باره می توان در نظر گرفت:

1/ وزیر خارجه ایران تمایل به ایستادن کنار وزیر خارجه سعودی نداشته است بنابراین جلو رفت تا کنار وی قرار نگیرد. در این صورت آقای امیرعبداللهیان می توانست در همان ردیف عقب با فاصله یک نفر یا بیشتر از وزیر خارجه سعودی بایستد. شخصا این احتمال را وارد نمی دانم.

2/ وزیر امور خارجه از تشریفات و پروتکل های مرسوم به اطلاع است. از آنجا که امیرعبداللهیان یک دیپلمات قدیمی است و 25 سال در وزارت امور خارجه بوده و سمت های بالایی داشته این احتمال قابل قبول نیست.

3/ احتمال سوم این است که این حرکت یک پیام سیاسی قابل توجه داشته است به این معنا که ایران به عنوان همسایه مهم و تعیین کننده عراق نمی تواند و نباید در ردیف عقب و پشت کشورهای کم تأثیر یا حتی فرانسه اروپایی قرار بگیرد. این احتمال می تواند به طور جدی تر مورد توجه قرار بگیرد.

به هر صورت، چنین اتفاقاتی در دنیای سیاست و دیپلماسی نادر نیست و موارد متعددی در سراسر جهان رخ می دهد.

 رضا وثوقی، روزنامه نگار نوشت:بجاي حاشيه ساختن از محل ايستادن، روي نتايج اجلاس تمركز كنيد.

١) گفت و گوي مستقيم اميرعبداللهيان با رئيس جمهور مصر

٢)توييت مثبت شيخ محمد و حسن ظن به بهبود رابطه

٣)خبرهاي پراكنده از مذاكرات خوب ايران و سعودي./حتي شروع اين مسير براي ايران اثرات درخشان دارد.