«دوست دارم وقتی که می‌میرم در اوج باشم، در اوج تکامل انسانی و معنوی. دوست ندارم وقتی که می‌میرم بعضی آدم‌ها از من ناراحتی به دل گرفته باشند. نوع مردن مهم نیست، فقط دلم نمی‌خواهد زیاد درد بکشم.»

جملات بالا بخشی از گفته های مرحوم زهره فکورصبور درباره مرگ است که پیشتر در کتاب «سنگ قبر»، نوشته پوریا تابان منتشر شده است.

مرحوم فکورصبور درباره نگاهش به مرگ اینگونه عنوان کرده بود: «این روزها و سال‌ها، دیدم نسبت به گذشته‌ها به مرگ خیلی عوض شده، قبل‌ترها می‌ترسیدم. اما الان مرگ را پایان زندگی نمی‌بینم، به نظرم انسان با مرگ کامل می‌شود.

آدم با مرگ وارد دوره‌ی دیگری از زندگی اش خواهد شد. مرگ تکامل انسان است و پایان نیست. بلکه آغاز بخش مهم‌تری از حیات بشری‌ است. انسان با مرگ و تجربه آن به جاودانگی واقعی می‌رسد؛ البته مرگی که خداوند مقدر کند نه اینکه انسان به دنبالش برود، مرگ خودش خواهد آمد. به قول معروف دیر و زود داره اما سوخت و سوز خیر. {لبخندش سکوت را می‌شکند}

برعکس خیلی‌ها که هر چه سنشان بیشتر می‌شود از مرگ فراری‌تر می‌شوند و ترس‌شان بیشتر می‌شود، معتقدم هر چی از لحاظ سنی به مرگ نزدیک‌تر می‌شوم به تکامل بیشتری می‌رسم.

مطمئنم زندگی واقعی و کامل، بعد از فرا رسیدن مرگ خواهد بود.

دوست دارم وقتی که می‌میرم در اوج باشم، در اوج تکامل انسانی و معنوی. دوست ندارم وقتی که می‌میرم بعضی آدم‌ها از من ناراحتی به دل گرفته باشند. نوع مردن مهم نیست فقط دلم نمی‌خواهد زیاد درد بکشم.

روی سنگ قبرم برای کسی که دوستش دارم می‌نویسم:

دلم برایت تنگ می‌شود. به امید دیدار.»

پوریا تابان، نویسنده کتاب «سنگ قبر» درباره این گفت و گو به ایسنا چنین می گوید: صحبت هایی که درباره مرگ با هم انجام داده بودیم حال که او پر کشیده و مرگ را در آغوش کشیده، چه تأمل برانگیز است.

وی افزود: روزی که ایده نوشتن و گردآوری کتاب «سنگ قبر» در پاییز ١٣٨٤ به ذهنم رسید می دانستم مجموعه ای جمع آوری خواهد شد که با صحبت درباره مرگ می تواند پهنا و معنای زندگی را به رخ بکشد.