به گزارش جهت پرس؛ الناز رحمت نژاد: با توجه به تحولات پیچیده ژئوپلیتیکی منطقه و جهان، گمانه‌زنی‌ها درباره آینده سازمان ملل متحد و رهبری آن در یکی از حساس‌ترین مقاطع تاریخی، اهمیت ویژه‌ای یافته است. در همین راستا، مطرح شدن نام «رافائل گروسی»، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، به عنوان یکی از گزینه‌های احتمالی برای دبیرکلی این سازمان در دوره ۲۰۲۷ تا ۲۰۳۱، سؤالات متعددی را در خصوص مسیر آتی دیپلماسی جهانی، رویکرد سازمان ملل در قبال مسائل منطقه‌ای، به‌ویژه پرونده هسته‌ای ایران، و توازن قدرت‌های بین‌المللی به وجود آورده است.

در همین راستا با سید عباس موسوی نماینده دبیر کل نجباء عراق در ایران به گفت و گو پرداختیم که مشروح آن در ادامه گزارش می آید؛

برخی تحلیلگران از گروسی با عنوان «نامزد غرب» یاد می‌کنند. چنین وابستگی احتمالی چه پیامدهایی برای توازن قدرت در سازمان ملل خواهد داشت؟

شکی نیست که انتخاب دبیرکل سازمان ملل تابع توازن قوا میان قدرت‌های بزرگ به‌ویژه اعضای دائم شورای امنیت است؛ به همین دلیل، توانایی هر دبیرکلی از جمله رافائل گروسی در صورتی که انتخاب شود محدود به اجماع قدرت‌های بزرگ خواهد بود، نه چشم‌انداز شخصی او. از این رو، ما هیچ تغییر احتمالی در شیوه مدیریت پرونده‌ها را بر اساس شخصیت و سوابق غیرحرفه‌ای گروسی نمی‌بینیم، همان‌گونه که عملکرد او در مدیریت آژانس بین‌المللی انرژی اتمی در عمل نشان داد که او در پرونده هسته‌ای ایران به دور از صداقت، حرفه‌ای‌گری و بی‌طرفی عمل کرده است. در نتیجه، ما انتظار تغییرات ریشه‌ای در سیاست‌هایی که توسط قدرت‌های بزرگ تعیین می‌شوند را پس از به دست گرفتن دبیرکلی سازمان ملل توسط گروسی نداریم؛ سازمانی که ما جز ضرر از آن چیزی به دست نیاورده‌ایم.

اگر گروسی دبیرکل سازمان ملل شود، چه تغییری در نحوه مواجهه این سازمان با محور مقاومت ایران، حزب‌الله، انصارالله،حشد شعبی و گروه‌های مقاومت فلسطینی پیش‌بینی می‌کنید؟

بر اساس تحلیل میدانی، ما انتظار داریم با به عهده گرفتن مدیریت سازمان ملل توسط گروسی، چند اتفاق بیفتد؛ تمرکز بر پرونده  هسته‌ای و پرونده‌های نظارت فنی ایران بسیار زیاد شود. این تمرکز، با توجه به سوابق گروسی به عنوان مدیر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، به این معناست که او ممکن است به پرونده هسته‌ای ایران اولویت و اهمیت بیشتری در ساختار سازمان ملل بدهد. او بر روی معیارهای فنی و گزارش‌های تفصیلی «سیاسی‌شده» برای ارزیابی انطباق با توافق‌نامه‌های بین‌المللی تمرکز خواهد کرد.

از طرفی گفتمان بین‌المللی پیرامون برنامه هسته‌ای ایران تشدید خواهد شد و شاید به صورت آشکارتر از تلاش‌های «راستی‌آزمایی و نظارت» به عنوان اولویت سازمان ملل حمایت صورت بگیرد.

به خاطر سخنرانی های رسانه ای چاپلوسانه و سیاسی گروسی، شاهد لحنی انتقادی‌تر یا مستقیم‌تر نسبت به محورمقاومت خواهیم بود. در اینصورت؛ اقدامات از سوی قدرت های شرتحت پوشش قانونی علیه محور مقاومت تشدید خواهد شد که ممکن است منجر به رویارویی نظامی و شلیک موشکی به تمامی گروه های محور مقاومت شود.

تهیه گزارش‌های سازمان ملل با جزئیات بیشتر و لحنی شدیدتر درباره قابلیت‌های نظامی محورمقاومت، به‌ویژه جمهوری اسلامی ایران با فشار بیشتری دنبال خواهد شد.

اجرای مصوبات شورای امنیت مرتبط با لبنان،یمن و غزه اعم ازقطعنامه 1701 مرتبط با جنوب لبنان، قطعنامه های مرتبط با تحریم تسلیحاتی یمن و قطعنامه های مرتبط با غزه تشدید خواهد شد.

با توجه به مواضع غرب‌گرایانه گروسی، آیا سازمان ملل در دوره او به ابزار فشار سیاسی بر محور مقاومت تبدیل خواهد شد؟

در واقع، سازمان ملل آنچه را که طی دهه‌ها در عمل اثبات کرده، نشان می‌دهد که بر اساس یک سیاست و روش ثابت و دور از بی‌طرفی عمل می‌کند و دلیل آن ظلم بزرگی است که در اقصی نقاط جهان به ‌ویژه فلسطین، یمن، لبنان و سوریه می بینیم. شاهد نقض حقوق بشر هستیم و با وجود این، سازمان ملل در برابر این نقض‌ها، دست‌بسته باقی مانده و خواهد ماند. روش ها و ابزارها ممکن است تغییر کند اما اهداف پلید ثابت مانده و تغییری نخواهد کرد.

آیا حضور وی در رأس سازمان ملل ممکن است موجب محدودتر شدن صدای ملت‌های منطقه در این نهاد شود؟

هیچ فرمول ثابتی وجود ندارد که کشورهایی را که سیاست مستقلی در قبال واشنگتن اتخاذ می‌کنند، صرفاً بر اساس انتخاب سیاست خارجی مستقلشان، به سازمان ملل متحد (UN) مرتبط سازد؛ بلکه این رابطه اغلب بر اساس سیاست‌های آن‌ها در عرصه بین‌المللی، میزان پایبندی‌شان به هنجارهای بین‌المللی و تعاملشان با بحران‌ها تعیین می‌شود. در چارچوب «دوره ریاست رافائل گروسی» در آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، ما معتقدیم که هیچ چیز جدیدی در اصول ثابت کشورهای میزبان گروه‌های محور مقاومت وجود نخواهد داشت.

سنگینی این محور مانع از آن می‌شود که دولت‌های عربی به سمت عادی‌سازی و مماشات متمایل شوند، به‌علاوه این که اساس این محور در جمهوری اسلامی ایران قرار دارد که برخوردار از ولایت فقیه و دولتی پاکدست است که دارای اصول و استراتژی ثابت و حکیمانه‌ای است و همچنین یمن که از یک دولت ملی و رهبری خردمند برخوردار است.

در صورت انتصاب او، آیا رویکرد سازمان ملل نسبت به فلسطین و رژیم صهیونیستی تغییر خواهد کرد؟

بر اساس منشور سازمان ملل، هر کشوری که «صلح‌دوست» باشد و بتواند به اصول منشور پایبند بماند، این حق را دارد که عضویت و تعامل با سازمان را داشته باشد، چه متمایل به واشنگتن باشد و چه مستقل. این ادعای رسمی است اما در واقعیت، خواسته آن‌ها خلاف این است و می‌خواهند ملت‌های منطقه را به بردگی بکشند و دولت‌هایشان را مانند عروسک‌هایی در دست خود قرار دهند، منابع کشورها را بدزدند، آن‌ها را از هرگونه قدرتی خلع کنند، و ساختارهای اعتقادی، اصول و ارزش‌های اجتماعی‌شان را ویران سازند.

واشنگتن خود را تنها معیار در رابطه میان این کشورها و سازمان ملل، از طریق دوره ریاست گروسی منصوب کرده است و این کشورها حق ندارند مسیر سیاسی و روابط خارجی خود را تعیین کنند و این همان دیکتاتوری و استبداد است.

کشورهایی که رویکرد مستقل نسبت به واشنگتن دارند مانند ایران، عراق، لبنان، یمن در دوره گروسی چه نوع رابطه‌ای با سازمان ملل خواهند داشت؟

هیچ «فرمول ثابتی» وجود ندارد که کشورهایی را که سیاست مستقلی در قبال واشنگتن اتخاذ می‌کنند، صرفاً بر اساس سیاسا خارجی مستقل شان به سازمان ملل متحد مرتبط سازد؛ بلکه این رابطه اغلب بر اساس سیاست های آن ها در عرصه بین المللی، میزان پایبندی شان به هنجارهای بین المللی و تعاملشان با بحران ها تعیین می شود.