امیر نظری روایتی از جلسه دفاع از رساله دکترای آیت‌الله رئیسی ارائه کرده است که متن آن به‌شرح ذیل است:

سال  92 بود و کارشناسی ما رو به اتمام بود لکن هنوز در مدرسه شهید مطهری(ره) رفت‌وآمد داشتم. عصر روز چهارشنبه‌ای بود که برای تشکر از قبول زحمتی محضر استاد بزرگوارم آیت‌الله محقق داماد رسیدم، ایشان فرمودند: «جلسه دفاعیه آقای رئیسی است، شما هم بیا و در جلسه شرکت کن».

آقای رئیسی آن زمان معاون اول قوه قضائیه بود و از آن جهت که ارتباط مختصری با ایشان داشتم به‌همراه استادم به جلسه ایشان وارد شدم، عنوان رساله تعارض اصل و ظاهر بود و آیت‌الله سید مصطفی محقق داماد راهنمای رساله بودند.

غیر از آیت‌الله امامی کاشانی که به‌احترام ایشان در جلسه حاضر شده بودند، افرادی به‌عنوان داور حضور داشتند که هرکدام استوانه‌های فقهی و حقوقی در دانشگاه‌ها به‌شمار می‌رفتند و می‌روند.

با جزئیات به‌خاطر دارم که در ابتدای جلسه دفاع آیت‌الله محقق داماد فرمودند: «این موضوع، بحثی بسیار مهم و تخصصی است و من از روز اول مایل بودم کسی آن را بر عهده بگیرد که در علم قضاء دستی بر آتش دارد، خدا را شاکریم که آقای رئیسی به‌خوبی تحقیقات این رساله را به پایان رساند.»

من که از ابتدا به مباحث فقهی و اصولی علاقه وافر داشتم، تمام جلسه دفاع را به‌دقت گوش کردم و انصافاً از علمیّت و احاطه ایشان آن هم بر علم اصول بسیار شادمان بودم و به‌جهت جذابیتِ بعضی از مباحث، فقراتی از آن دفاعیه را ضبط کردم.

در پایان دفاعیه وقتی همه حضار را از محل جلسه که مَدرس زیر ساعت نام داشت، بیرون کردند تا با مشورت نمره قبولی را تصمیم‌گیری کنند، من هم پشت درب بسته در کنار آقای رئیسی ایستادم و به ایشان عرض کردم: از آیت‌الله حاج سید مهدی خلخالی (رحمة‌ الله علیه) که سال‌ها استاد فقه و اصول شما بودند، مراتبی از اجتهاد و اوصاف علمی و خوش‌فکری شما را مکرر شنیده بودم، اما امروز به‌واقع ظهور و بروز آن را مشاهده کردم.

سوابق علمی و علمیّت را فقط اهل‌علم ادراک می‌کنند و فهم علمیّت چیزی نیست که همگان آن را حس کنند، بلکه آنچه وظیفه همگان است و بین عالم‌ و جاهل اشتراک دارد، انصاف است که عالم و جاهل نمی‌شناسد و افسوس که انصاف، امروزه متاع گم‌شده برخی از نامزدهاست.