مهدی حمیدی فعال فضای مجازی یادداشتی به مناسبت صحبت‌های اخیر رهبر انقلاب من باب داشتن غیرت دینی و قیاس آن با افراد گمراه صدر اسلام نوشت: امروز صبح توی برنامه‌ی سمت خدا حامد کاشانی داشت در مورد عبیدالله ابن عباس صحبت می‌کرد. این‌که چه‌طور امام مجتبی (ع) اون رو به جای قیس ابن سعد (که خیلی توان‌مندتر و باهوش‌تر بود) فرمانده سپاه خودش کرد و اون هم با دریافت یک رشوه‌ی کلان از معاویه به امام مجتبی خیانت کرد و به شام رفت. نکته‌ی جالبی گفت.
گفت تمام اون رشوه رو (چیزی حدود صدهزار دینار نقره یا بیشتر) در مسیر رفتن به شام خرج کرد. چرا؟ چون توی مسیر هر کسی رو می‌دید یه پولی بهش می‌داد. چرا؟ چون خوشش میومد ازش تعریف کنن. به قول کاشانی «بنده‌ی به‌به و چه‌چه مردم بود».

این نکته‌ی ذکر شده در کنار نکته‌ی چند روز پیش حرف‌های رهبر انقلاب یه چیزی رو به ذهنم آورد.
گفت که «غیرت دینی خودتون رو حفظ کنید». این دقیقا با بنده‌ی به‌به و چه‌چه مردم بودن در تضاده حتی در جامعه‌ی دینی. حالا شبکه‌های اجتماعی مصداق اتم و اکمل این بندگی و زوال غیرت دینیه. غلبه‌ی گفتمان غیردینی و لوپ بازخورد در این شبکه‌ها باعث میشه که آدم روزبه‌روز “معتدل‌تر” بشه به قول خودشون. درحالی‌که اعتدال، بین حق و باطل راه رفتن نیست. اتفاقا در مورد دین و حق باید سفت ایستاد. طبیعتا این حرفم به معنای بداخلاقی و برخورد خشن نیست!
بحثم سر عقب‌نشینی نکردنه. بالاخره یه چیزهایی در دین، حرامه. مثل شرب خمر یا هم‌جنس‌بازی. نمیگم راه بیفتیم به هرکسی که در این مورد حرفی زده بود بپریم و تهدید کنیم و… اما نباید حرفی هم در تایید قضیه زد. متاسفانه خیلی دیدم که مذهبی‌ها به اسم “بالاخره باید به هر سبک زندگی احترام گذاشت” از مواضع محکم دینی خودشون عدول می‌کنن.
دلیلش هم روشنه. لوپ بازخورد در شبکه‌های اجتماعی به نحوی عمل می‌کنه تا شما وقتی حرفی خلاف خواست شبکه می‌زنی با افت ایمپرشن و از دست دادن لایک و فالوئر، تنبیه بشی.
در عوض وقتی علیه دین و دین‌دار موضع می‌گیری می‌بینی که فیواستار میشی و کلی فالوئر می‌گیری.اینه که میگم فعالیت زیاد توی شبکه‌های اجتماعی (برای خودم البته) آدم رو از مواضع دینی‌ش دور می‌کنه.
مگر این‌که اون‌قدری نظر سایرین براش براش بی‌اهمیت باشه که بدون ترسیدن حرفی که به نظرش درسته رو بزنه.
خیلی مهمه بدونیم که نظر بقیه تا چه حد و تا کجا باید برامون مهم باشه.
مخصوصا در مواجهه با دوراهی‌های دینی که به نظرم نظر سایرین اصلا اهمیتی نداره.
ما ابتدا به ساکن حق تحمیل نظر خودمون رو نداریم اما نباید این سکوت و سکون منجر به تشجیع طرف غیردینی برای عقب روندن من و شمای دین‌دار از مواضع دینی خودمون بشه.