به گزارش جهت،اگر گمانه ورود برخی چهره‌های سیاسی به تازگی قوت گرفته است اما احتمال نامزدی محمدرضا عارف در انتخابات 1400 از همان زمستان 1398 قوت گرفت و با استعفایش از ریاست شورای عالی سیاستگذاری اصلاح‌طلبان شدت یافت. عارف که عملکردش در ریاست فراکسیون امید در مجلس دهم موجب انتقادات گسترده از او شد در این مدت نشان داده که قفل سکوتش در مجلس دهم را تنها با کلید انتخابات ریاست‌جمهوری سیزدهم می‌توان شکست. چه حتی زمانی به دفاع از عملکرد خود پرداخت که دوران حیات مجلس دهم پایان یافته بود.

حضور مستقل عارف در انتخابات؟
در روزهای اخیر اخباری مبنی بر دلخوری عارف که این روزها در نهاد اجماع‌ساز اصلاح‌طلبان نه نامی دارد نه نشانی به گوش رسید و حتی شائبه حضور مستقلش در انتخابات نیز قوت گرفت. چنانچه علی‌محمد نمازی عضو شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی در این باره گفت: آقای عارف تقریباً مسیر خود را جدا کرده و می‌خواهد بدون توجه تشکل‌های اصلاح‌طلب کاندید شود.

اما روز پانزدهم اسفندماه اعضای حقیقی جبهه اصلاح‌طلبان که همگی از دبیران کل احزاب رسمی کشور بودند به دیدار عارف رفتند تا شاید با کنار زدن اخبار قهر عارف از اصلاح‌طلبان، فضا را مدیریت کنند. آن‌ها در این دیدار اعلام کردند با توجه به شرایط کشور، حضور عارف نه تنها در عرصه انتخابات 1400 بلکه به عنوان رهبری یک جبهه سراسری همچون جبهه اصلاح‌طلبان ایران با کادر سازی و انجام کار تشکیلاتی در جهت ایجاد یک حزب سراسری لازم است و از عارف در خواست کردند تا زمینه حضور شخص خود و هم دکتر پزشکیان را به عنوان دو کاندیدای اصلی اصلاح طلبان در عرصه انتخابات 1400 بوجود بیاورد.

این در حالی است که جواد امام در گفتگویی بیان کرده که اصلاح‌طلبانی که قصد کاندیداتوری داشته باشند، بدون پشتوانه و نظر نهاد اجماع ساز کار سختی پیش رو دارند. آنها یا باید مستقل در انتخابات شرکت کنند یا پشتیبانی جریان‌های دیگر را با خود داشته باشند. توجه به اظهارات او در صورتی اهمیت دارد که بدانیم پیش از این برخی اصلاح‌طلبان اعلام نامزدی عارف را بدون هماهنگی با نهاد اجماع‌ساز، عنوان کرده بودند.

امام علاوه بر این، اما و اگرهایی نیز برای عارف ترسیم کرده بود. او گفته بود: کاندیدایی نمی‌تواند اعلام کند که من اصلاح‌طلب هستم، اما با جبهه اصلاح‌طلبان و 31 حزب اصلاح‌طلب خداحافظی کرده و با آنها کاری ندارم. البته عارف هم چنین حرفی نزده است. عارف اگر بنای حضور در انتخابات داشته باشد، نمی‌تواند ریاست نهاد اجماع‌ساز را عهده‌دار شود، زیرا در آیین‌نامه نهاد اجماع‌ساز تصریح شده است کسانی که بخواهند کاندیدای انتخابات مجلس شورای اسلامی، شورای شهر، خبرگان و ریاست جمهوری شوند، باید از شورا خارج شوند. اظهارات او در مقابل درخواستی بود که اعضای حقیقی جبهه اصلاح‌طلبان از عارف کردند.

فرجام عارف در انتخابات 1400
اصلا‌ح‌طلبان با آگاهی از جایگاه مردمیِ ضعیف عارف به ویژه پس از سکوت چندین ساله‌اش در منصب ریاست فراکسیون امید و سیل انتقادات از عملکرد او به نظر نمی‌رسد خیال حمایت از او را داشته باشند. گر چه اعضای حقیقی جبهه اصلاح‌طلبان از او برای حضور دعوت کردند اما به نظر می‌رسد این قدم بیشتر برای مدیریت اقدامات عارف در این مقطع باشد.

آن‌ها به خوبی می‌دانند عارف شخصیت انعطاف‌پذیری دارد که اگر ببیند گزینه دیگری غیر از او رأی‌آور است خودش را کنار بکشد و پا در مذاکره بگذارد تا همچون سال 92 وجهه یک قهرمان برای خود بسازد و هم رقبای اصلاح‌طلب را نمک‌گیر خود سازد. هر چند حسن روحانی نشان داده نمک‌خورده می‌تواند نمکدان شکن هم باشد. از طرفی عارف هم به دلیل تصمیم خود مبنی بر انصراف در انتخابات 1392، اصلاح‌طلبان را مدیون خود می‌داند و از آن‌ها توقع حمایت دارد و در صورت حمایت نکردن شاید قصد او بر حضور مستقلانه و قهر جدی‌تر شود. اما در هر صورت، فرجام عارف در انتخابات 1400 جز ناکامی چیز دیگری نیست؛ آنچه که با توجه به کارنامه سال‌های اخیر او و سرخوردگی بدنه رأی اصلاح‌طلبان چندان عجیب هم به نظر نمی‌رسد.