به گزارش جهت پرس؛ رضا احمدی نوشت: رئیس‌جمهور منتخب در ایام انتخابات و پس از آن از لزوم وحدت در کشور سخن گفته است و  راه رسیدن به موفقیت را وفاق بین گروه‌ها و جریان‌های سیاسی تلقی می‌کند. پزشکیان باور دارد که تقابل‌های انتخاباتی به خصوص در شرایط دشوار امروز کشور رنگ باخته و آنچه که ارجحیت دارد، همراهی همه جریان های سیاسی و دست به دست هم دادن برای حل مشکلات کشور است. اما این مهم نیازمند لوازم و پیش شرط هایی است که به دلیل فقدان یا ضعف آن ها تحقق وحدت مورد نظر را به امری دشوار تبدیل کرده است.

پیش‌زمینه وحدت و همدلی جریان‌های سیاسی – که در اینجا محل بحث است – حفظ احترام یکدیگر در عین اختلافات و ترسیم و خط و مرزهاست. پذیرش رقبا از سوی جریان‌های سیاسی و قبول‌کردن آنان به‌عنوان نماینده بخشی از جامعه که می‌توانند در عرصه سیاست حضور پیدا کنند، یعنی پایبندی به احترام و نشان‌دادن بلوغ فکری آن جریان‌ها. اما آنچه که در ایران کمتر به‌چشم می‌خورد و در هنگامه تبلور دوقطبی‌های سیاسی خود را نمایان می‌سازد، عدم بلوغ سیاسی و انکار رقبا از سوی جریان‌های سیاسی است. در انتخابات ۱۴۰۳ که در دور دوم شکل رقابتی جدی‌تری به خود گرفت و تا حدی به قطبی‌شدن میل پیدا کرد، ویژگی تخریب رقیب مانند همیشه نمود بسیاری داشت. چه کسانی که در جهت نامزد پیروز فعالیت کرده و چه کسانی که در جهت رقیب فعالیت می کردند سعی داشتند با تصویرسازی غیرواقعی از رقبا، سبد رای نامزد مدنظر خود را با توسل به این حربه پرتر کنند.

در هنگامه انتخابات و در ادامه تصویرسازی های جریان های سیاسی از یکدیگر در طول سال ، یک طرف دیگری را «منافق» و «غربگدا» خواند و طرف مقابل نیز از تعابیری چون«طالبان» و «چماق به‌دست» استفاده کرد که البته چنانکه گفته شد این امر اختصاصی به هنگامه انتخابات ندارد و ناشی از فرهنگ سیاسی خاصی است که حاکم بر فعالیت همه جریان های سیاسی کشور در طول سالیانی دراز است.

هر چند که دنیای سیاست را باید فراتر از اخلاقیات صرف دید اما تمسک به توهین و تهمت‌، از هیچ طرف قابل پذیرش نیست و آن وحدتی که رئیس‌جمهور منتخب در پی آن است را دچار خدشه می‌کند. به خصوص تیم پیروز انتخابات خود باید در این امر پیش قدم شده و به نوعی به فرهنگ سازی در این زمینه دست بزند.

تا زمانی که یک جریان سیاسی، باورمندان و دغدغه مندان دین و فرهنگ دینی را  طالبان می‌خواند و جریان مقابل نیز هر سلیقه دیگر دینی و سیاسی را خیانت و نفاق می خواند  اتحادی هم اگر در ظاهر ایجاد شود، نمایشی یا شکننده خواهد بود.

علاوه بر این باید یادآوری کرد تاکید وافر بر وحدت به معنای پایان‌دادن به مناقشه‌ها و اختلافات اساسی جریان‌های سیاسی نیست چون ذات سیاست با رقابت و انتقاد رقبا آمیخته شده و این مولفه‌ها، عاملی برای دیدن خطاها و رفع نقایص صاحبان قدرت است.