رسانه‌ها به‌ویژه در غرب همواره تلاش می‌کنند خود را به‌عنوان ناظر مستقل یا بی‌طرف معرفی کنند و از این طریق بر افکار مخاطبان خود اثر بگذارند.

 درهمین زمینه رسانه‌ها به‌ویژه رسانه‌های جریان اصلی غرب، به تحولات از دریچه اهداف استراتژیک خود نگاه می‌کنند و اخبار را با تمرکز بر ایدئولوژی خاص خود مبتنی‌بر نظم جهانی روایت می‌کنند.

کنفرانس امنیتی مونیخ

 امسال در کنفرانس مونیخ به جای حضور نمایندگانی از ایران و روسیه، افرادی موسوم به اپوزیسیون ایران دعوت شدند تا به بیان دیدگاه‌های خود بپردازند. رسانه‌های غربی وزن و اندازه رضا پهلوی، نازنین بنیادی و مصی علینژاد را به‌خوبی می‌دانند و از همین رو نیز حاضر نشدند خبرنگاری را به نشست این افراد در دانشگاه جورج تاون آمریکا بفرستند.

 همچنین از مسائل مهم کنفرانس امنیتی مونیخ در این دوره گفت‌وگو درباره ارسال تسلیحات نظامی بیشتر به اوکراین بود اما همزمان عده قابل‌توجهی در بیرون محل اجلاس تجمع کردند تا خواستار توقف ارسال سلاح نظامی به اوکراین شوند. ائتلاف «مونیخ می‌ایستد» که سازماندهی این اجلاس را بر عهده گرفته می‌گوید کشورهای اروپایی و غربی به جای تحویل تسلیحات نظامی به کی‌یف، مذاکرات میان اوکراین و روسیه را تسریع کنند.

این تظاهرات مردمی از آن جهت دارای اهمیت است که نتایج نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد تقریبا نیمی از مردم آلمان (۴۵ درصد) مخالف جنگ‌افروزی‌های کشورشان در اوکراین و عرضه مداوم سلاح به این کشور هستند.

رسوایی دیپلماتیک صهیونیست‌ها

روز شنبه شارون پارلی، معاون مدیر امور آفریقا در وزارت خارجه رژیم‌صهیونیستی که بدون دعوت رسمی به‌صورت ناگهانی وارد سالن برگزاری اجلاس اتحادیه آفریقا شده بود، توسط چند نگهبان از این اجلاس اخراج شد تا یک فاجعه دیپلماتیک برای تل‌آویو رقم بخورد.

اخراج مقام صهیونیستی اگر چه در رسانه‌های بین‌المللی بازتاب پیدا کرد اما اگر جای رژیم‌صهیونیستی، دیپلمات ایرانی، سوری، چینی یا روسی قرار داشتند، پوشش این خبر به مراتب قابل توجه‌تر بود‌.

جنگ از اوکراین تا یمن

برخی افراد، تفاوت پوشش اخبار جنگ در یمن را با اوکراین یا حتی جنگ سوریه را با اوکراین به نژادپرستی در غرب گره می‌زنند و از این زاویه به مساله نگاه می‌کنند. شاید این یک بخشی از ماجرا باشد اما همه آن نیست. فرضا اگر به جای اوکراین، روسیه با افغانستان یا ترکمنستان وارد جنگ می‌شد، رسانه‌های غربی به حمایت از روس‌ها می‌پرداختند؟ مطمئنا پاسخ منفی است.

روسیه رقیب یا به‌عبارت بهتر دشمن کشورهای اروپایی و آمریکا به حساب می‌آید و در هر شکلی از جنگ، غرب تمایل دارد این دشمن نسبتا قدرتمند زمین‌گیر شود. از‌همین‌رو نیز آنها در همان ابتدای جنگ اوکراین، موضع خود را نسبت به جنگ مشخص کردند و رسانه‌هایشان را نیز براین اساس به خط کردند.

دو روایت از یک داعش

سال ۱۳۹۴ گروهک تروریستی داعش در نقاط مختلف جهان دست به عملیات تروریستی می‌زد. این عملیات‌ها در منطقه غرب آسیا، چندان برای رسانه‌ها اهمیت نداشت اما کوچک‌ترین عملیات داعش در اروپا، بازتاب گسترده‌ای پیدا می‌کرد. در همان زمان این سوال برای برخی افراد پیش آمده بود که آیا خون مردم پاریس از خون مردم لبنان و عراق رنگین‌تر است؟

از پاریس و تل‌آویو تا تهران

در جریان ناآرامی‌ها در ایران، رسانه‌های غربی و همچنین رسانه‌های فارسی‌زبان ضد‌ایران سعی در هدایت اعتراضات به سمت ناآرامی و سپس جنگ شهری در مناطق مرزی غرب و شرق کشر را داشتند. بی‌بی سی فارسی، ایران اینترنشنال، صدای آمریکا، رادیو فردا، دیوچه وله آلمان در این زمینه بسیار فعال عمل کردند.

رسانه‌های دیگر نیز با گزارش‌های غیرواقعی، به‌دنبال مدیریت افکار مقامات اروپایی و آمریکایی رفتند. این جریان‌سازی به اندازه‌ای اثرگذار بود که امانوئل مکرون رئیس‌جمهور فرانسه با یک گروه اپوزیسیون ایرانی دیدار و گفت‌وگو کرد. در آلمان هم رئیس‌جمهور این کشور با یک فوتبالیست که فهم چندانی از سیاست ندارد، دیدار کرد.

اما هیچ‌کدام از رسانه‌های غربی به اعتراضات چندین هفته‌ای جلیقه‌زردها در فرانسه که حتی خواهان سرنگونی دولت مکرون نیز شدند، این‌گونه نپرداخت و حتی اعتراضات ۲ میلیون نفری در ۲۰۰ شهر علیه سیاست‌های اقتصادی مکرون را نیز به صورت جدی پوشش ندادند و تلاش نکردند آن را به سمت جنگ شهری و سرنگونی حکومت پیش ببرند.

این رویکرد البته تنها محدود به پاریس نیست و در سرزمین‌های اشغالی نیز رسانه‌های جریان اصلی به همین شیوه عمل می‌کنند.