اینجا هر وقت یک شرکت اراده کنه میتونه کارمندان‌ش رو تعدیل (Layoff) کنه و مانعی بر سر راهش نیست (Employment at Will). از طرف مقابل، شما هم بعنوان کارمند می‌تونید هر وقت خواستید با شرکت‌های جدید وارد مذاکره بشید تا ازشون آفر بهتر بگیرید و شرکت‌تون رو عوض کنید.

معمولاً شرکت‌ها برای فرآیند مصاحبه‌ی یک متقاضی ده‌ها هزار دلار هزینه میکنن، پس وقتی به یک نفر آفر میدن حاضرن هر طور شده اون فرد رو استخدام کنن. در نتیجه میشه از چند شرکت مختلف بصورت همزمان آفر گرفت و اون‌ها رو در رقابت با هم انداخت تا حقوق و مزایای شما رو بالا ببرن، حتی چیزی مثل اینکه تعداد مرخصی‌های سالانه‌تون رو افزایش بدن (Negotiating a Job Offer). این کار در فیلدی مثل دیتا ساینس و هوش مصنوعی و مهندسی نرم‌افزار خیلی رایج هست.

اینم در پرانتز بگم که بعضی شرکت‌ها، تعداد مرخصی نامحدود دارن! یعنی مادامی که پروژه‌تون رو به خوبی جلو ببرید و کار رو تحویل بدید، چیزی مثل ساعت زدن وجود نداره و می‌تونید در حد نامحدود مرخصی بگیرید که البته ندیدم مثلاً یه نفر نصف سال رو مرخصی بگیره و بتونه همزمان به کارهاش هم برسه.

در کل، احترامی که بسیاری از شرکت‌ها و استارت‌آپ‌ها برای کارمندان‌شون قائل میشن، مخصوصاً اون‌هایی که به تعادل بین کار و زندگی شخصی (Work-Life Balance) اهمیت میدن، حس تکریم رو میده و بر خلاف چیزی که بعضی‌ها میگن، تابحال این حس رو نداشتم که در شرکتی «مورد بردگی» واقع شدم و دارن زیادی ازم کار میکشن. البته این موضوع ورای شرکت به مدیر شما هم بستگی داره و بعضی مدیرها اصول حرفه‌ای رو رعایت نمیکنن که باعث دل‌زدگی و ایجاد حس منفی در اعضای تیم‌شون میشه.  
 
و در آخر، بر خلاف چیزی که شاید در ذهن‌تون باشه، نقش رابطه و پارتی در بازار کاری امریکا فوق‌العاده مهم و بالاست! شرکت‌ها پارتی‌بازی (مثبت) رو به رسمیت میشناسن و اگر یه پوزیشن شغلی داشته باشن، به متقاضیانی که با پیشنهاد کارمندان شرکت معرفی بشن اولویت بالاتری میدن. وجه منفی ماجرا میشه اونجایی که یک مدیر، تمام تیم رو از هم‌وطنان و دور و بری‌های خودش انتخاب میکنه. فرآیند آگهی شغلی برای خالی نبودن عریضه انجام میشه اما مدیر فقط چندتا از آشناهای خودش رو تحت نظر داره و با اینکه ممکنه از بقیه هم مصاحبه بگیره اما در نهایت اونی که آشنا هست رو استخدام میکنه!