این روزها نقدها و بررسی‌های گوناگونی را درمورد توافق ایران و عربستان بعد از 7 سال می‌شنویم و یا میخوانیم، برخی قطع ارتباط 7 ساله ایران و عربستان را حمله به سفارت عربستان می‌دانند اما از کودکانه‌ترین تحلیل‌ها درباره قطع رابطه عربستان با ایران تقلیلش به ماجرای حمله به سفارت است. روی کار آمدن ترامپ، مقابله ایران با نیروهای نیابتی سعودی‌ها در سوریه، ادعای تحریک و حمایت ایران از خیزش شیعیان شبه جزیره در قطیف و بحرین عربستان را به سمت قطع رابطه‌ می‌برد. حتی حمله به سفارت را هم باید در بافتار خشم سیاسی مذهبی آن روز نسبت به سیاست‌های سعودی‌ها و بی عملی دولت روحانی فهم کرد. اخبار تعرض به نوجوان ایرانی در فرودگاه جده، راه ندادن وزیر خارجه ایران به ریاض برای پیگیری سرنوشت شهدای ایرانی منا، اعدام شیخ نمرها و… باعث فوران خشمی شد که دولت روحانی با واکنش مناسب به آن‌ها می‌توانست مانع فوران خشم جریان مذهبی شود و حمله به سفارت در واقع واکنشی رادیکال به غیاب دولت در حفظ حرمت شیعیان و ایرانی‌ها بود که البته بهانه سعودی‌ها را برای قطع رابطه رسمی فراهم کرده‌ بود. در واقع وقتی ظریف برای رفتن به عربستان و پیگیری وضعیت جانباختگان دست به دامن امیر کویت شده بود یعنی عملا رابطه به طور غیر رسمی از پیش قطع شده بود.