به گزارش جهت پرس؛ انتصاب وحید هاشمیان به عنوان سرمربی پرسپولیس، اگرچه در نگاه نخست برای بسیاری جای پرسش دارد، اما فراتر از دیدگاه‌های سطحی و واکنش‌های احساسی، می‌تواند واجد تحلیلی عمیق و مبتنی بر منطق مدیریتی باشد.

اگر فرض را بر آن بگذاریم که در پرسپولیس نگاه علمی و مدیریتی حاکم است، باید پرسید معیار این انتخاب چه بوده و بر اساس چه الگوی تحلیلی انجام شده است؟ ابزارهایی نظیر SWOT (تحلیل نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهدید) می‌تواند نشان دهد که باشگاه چگونه به این جمع‌بندی رسیده که از میان گزینه‌های موجود، آقا وحید بهترین انتخاب است.

طرح این سؤال که چرا فردی بدون تجربه سرمربیگری مستقیم در سطح باشگاهی به این جایگاه رسیده، نمی‌تواند منطقی تلقی شود؛ زیرا هاشمیان نه‌تنها سابقه حضور در تیم ملی و کنار اسکوچیچ را دارد، بلکه با مدارج علمی در فوتبال آلمان و تجربه زیسته در ساختار حرفه‌ای فوتبال اروپا، سرمایه‌ای گرانبهاست.

اشاره به موارد مشابه همچون گواردیولا در بارسلونا یا زیدان در رئال مادرید، که بدون تجربه کامل سرمربیگری مستقیماً در رأس تیم‌های بزرگ قرار گرفتند، نمونه‌هایی قابل اتکا هستند که می‌توانند از نگاه توجیه‌پذیری چنین انتصاب‌هایی حمایت کنند.

در نهایت باید گفت؛ فوتبال ایران به بلوغی رسیده که مربیان داخلی با تراز علمی و فنی قابل قبول، می‌توانند سکان‌دار تیم‌های بزرگ باشند. با نگاهی به فهرست مربیان حاضر در لیگ برتر همچون نویدکیا، مازیار زارع، گل‌محمدی و دیگران، می‌توان دریافت که هاشمیان نه‌تنها از آنها کمتر نیست، بلکه با پشتوانه علمی و بین‌المللی‌اش، شایستگی هدایت پرسپولیس را دارد.

پیش از هر قضاوتی، بهتر است از زاویه هزینه-فایده و سرمایه‌محور به این انتخاب نگاه کرد؛ چرا که حمایت از وحید هاشمیان، در حقیقت صیانت از سرمایه‌های ملی فوتبال ایران است.

به قلم سجاد شیخ مقدس