محمدرضا اخضریان کاشانی، عضو کمیته فرهنگی دبیرخانه مجمع تشخیص مصلحت نظام، در حصوص جمهوری اسلامی در یادداشت خود می‌نویسد: اگر دیدار یک روزه ای از سه مجموعه کاخ سعدآباد، حسینیه جماران و مرقد امام (ره) داشته باشید قطعا واکنش جوانانی که چنین تجربه ای را داشته اند درک می کنید؛ خشم، بغض، بهت. در این میان دو موقعیت اخیر یعنی دو خانه موقت و ابدی امام، تصویری نامتجانس از حیات و ممات امام پابرهنگان را تجسم می بخشد که باورهای مردم را به چالش می کشد: یکی در اوج سادگی و حاصل زندگی شخص امام در زمان حیات و دیگری همراه با مجموعه ای از تجملات، حاصل تلاش بازماندگان برای احیای نام امام راحل. حرم امام را می توان نتیجه آشکار شکاف نسلی میان امام و امامزادگان دانست که نشانگر نبود هرگونه برنامه جامع ملی برای تبیین سیره و اندیشه امام به عنوان بنیانگذار و صاحب اندیشه بنیادین انقلاب و سپردن ماموریت خطیر بازتولید و گفتمان سازی اندیشه های بنیادین انقلاب به یک فرایند غیرنظام مند است. حرم امام، نمادی از حاکمیت رویکرد سنتی به بزرگداشت ایشان نه به عنوان رهبر امت بلکه به مثابه یک فقیه برجسته سنتی است که امام را به یک امامزاده مدرن اما بدون الزامات و اقتضائات آن بدل نموده است. نبود نظام منسجم بازشناسی سیره و اندیشه امام که این وظیفه بزرگ و اساسی را در قالب یک ستاد تنظیم و نشر آثار نمود بخشیده است موجب تقلیل مرقد امام به یک آرامگاه خانوادگی و پایگاهی برای سخنرانی ها و تجمعات یک جریان سیاسی از یکسو و یک جایگاه تشریفاتی سالانه دولتی از سوی دیگر شده که گروهی از مدیران و کارمندان را به حرم کشانده و دقایقی کلیشه ای را برای آنان رقم می زند. تجربه ای که زائران حرم را از میلیون ها نفر در سالهای نخستین به هزاران و اینک به صدها نفر رسانده و در صورت تداوم ممکن است به دهها نفر نیز ختم شود. با گذشت ۴۴ سال از انقلاب و ۳۳ سال از ارتحال امام، مشاهده هرباره مرقد امام، ضرورت بازخوانی سازوکارهای معرفی امام راحل و اندیشه های ایشان به علاقه مندان مکتب خمینی و انقلاب اسلامی بویژه جوانان و تبدیل حرم به پایگاه جامع علمی، پژوهشی، فرهنگی و ترویجی سیره و اندیشه امام خمینی را یادآوری می کند.