فاطمه ارشد؛ می خواهم این گزارش را متفاوتتر بنویسم. شاید از نگاه مادر یک شهید. شاید پدر یک شهید و شاید برادر یا خواهر یک شهید. یکسال پیش همین موقع ها بود که جگرگوشه هایشان در ناآرامی ها به شهادت رسید. آنچه در این یکسال از نبود آن ها بر آنان گذشت بماند.
هر روز هر جا مراسمی گرفتند آن ها معمولا دعوت بودند. گاه مراسم با مراسم دیگری تداخل داشت و مجبور بودند فقط یکی را بروند.
سخت است مدام بروی، در جای جای مراسم عکس جگرگوشه ات را ببینی و حتی بخواهی با یادآوری از خاطراتش سخن بگویی و جلوی بغض خودت را بگیری.
امروز هم به مراسم «حجاب آرمان روح الله» دعوت بودند. مراسمی که به همت دختران انقلاب برپا شده بود. دختران انقلابی که خودش از یک جریان ناآرامی شروع شد. تجمعی بود خانوادگی به مناسبت سالگرد شهید آرمان علیوردی، شهید روح الله عجمیان و شهید سلمان امیراحمدی.
مکان مراسم در ورزشگاه شهید شیرودی بود. نقطه اوج مراسم جایی بود که قرار بود با دستان خود چادر بر سر دخترانی بیندازند که به مدد خون جگرگوشه هایشان برگشته بودند. این هم جریانی بود که بعد از ناآرامی های 1401 به خون عزیرکرده هایشان شکل گرفته بود. برگشت دخترانی از کف خیابانهای تهران در ناآرامی ها به حجاب آرمان روح الله.
بیشتر مادران دیگر التماس دعا داشتند برای عاقبت بخیری فرزندانشان. تا فرزندان آنها هم مانند آرمان روح الله و سلمان آنها عاقبت بخیر شود.
تعزیه خوانی برپا می شود. تعزیه گودال قتگاه است. شهادت علی اصغر به مظلومیت کودکان غزه؛ حمله بر پیکر نیمه جان اباعبدالله به شکنجه سه ساعته شهدایشان.

سرود فرمانده سلام، سلام فرمانده، نماهنگ امیرعباسی با همخوانی از جان و دل کودکان، سرودهای حماسی دیگر و در آخر چادر بر سر دخترانی انداختن که روزی معترض حجاب بودند.
مجری برنامه می گوید بهتر است بگویم این ها نظر کرده هستند. کسی چه می داند، شاید واقعا نظر کرده بودند. این دختران از کجا می دانستند که از دست خود مادران همین شهیدان چادر خواهند گرفت؟
روزی در حکومتی خواستند چادر از سر دختران با زور و تهدید بکشند و در مراسم هایی نمادین چادر برمی داشتند از سر دخترانی که از شدت ناراحتی به خود می لرزیدند اما امروز در سالگرد سربازان خمینی چادر بر دخترانی می اندازند که نه با زور و تهدید نه با داشتن ناراحتی و اضطرابی، بلکه با طمانینه قلبی خود مشتاقند.

آری این است حجاب آرمان روح الله خمینی…