به گزارش جهت،حسین قدیانی نوشت: شرق و غرب فرقی ندارد برای مردان جبهه‌ی جنوب. این درست که قالیباف به دعوت رسمی رئیس دومای روسیه عازم مسکو شد اما می‌توانست به بهانه‌ی پیام مهم رهبر انقلاب، ضمن پذیرش پروتکل‌های کرونایی کرملین، دیداری هم با رئیس‌جمهور روسیه داشته باشد و به قولی پزش را بدهد ولی قالیباف راضی به پذیرش این پروتکل‌ها نشد؛ پروتکل‌هایی که البته این روزها در همه‌ی کشورها برقرار است.

این‌که ضدانقلاب، تصاویر حضور قبلی قالیباف در مسکو و در قامت شهردار تهران را به شکل وسیع پوشش داد تا به خیال خام خود سفیر دیپلماسی نظام را بزند، مؤید اوج خباثت جماعت است.

از همه بدتر هم‌راهی مدعیان دروغین اصلاحات با این موج بود. مگر نه آن‌که همیشه می‌گفتند وقتی نماینده‌ی کشور در خارج است، موسم نقد نیست؟ و مگر نه آن‌که هشت سال تمام، جریان مقابل را متهم کردند به خنجرزنی از پشت به ظریف؟

الم‌شنگه‌ی روزهای اخیر دوم خردادی‌ها علیه قالیباف، به خوبی پرده از معیار دوگانه‌ی چپ‌ها برداشت. بماند که عمده‌ی نقد منتقدان برجام به دیپلماسی دولت فعلی، بیش از آن‌که معطوف به تصویر باشد، متوجه متن بود؛ متن برجام و بررسی این مهم که اگر هدف از مذاکره، رفع تحریم بود، پس کو نشانی‌اش؟ و کجاست عوایدش؟

الغرض! سوزش غرب‌پرستان، هنوز از آن دست‌های بسته‌ی پوتین در برابر خامنه‌ای است و این‌که سردار دل‌ها توانست با یک دیپلماسی منطقی، روسیه را راضی به حضور در سوریه کند. با تخریب قالیباف نمی‌توان این فتوحات را کم‌رنگ کرد.

دولت محترم اگر اندازه‌ی همین امتناع قالیباف در مواجهه با شرق، مذاکره‌ی خود را با غرب جلو می‌برد، هرگز توهم نمی‌زد که امضای کری تضمین است. کاش ظریف هم به هر قیمتی راضی نمی‌شد با کری قدم بزند.

این بداخلاقی‌ها با قالیباف اما یک ریشه‌ی انتخاباتی هم دارد. طیفی متشکل از چهار ضلع ضدانقلاب، فتنه، انحراف و دولت، هم‌قسم شده‌اند برای تخریب زودهنگام قالیباف. عناصر این مربع بی‌مایه خوب می‌دانند که قالیباف فقط رئیس‌جمهور نخواهد بود؛ رئیس قوه‌ی مجریه هم خواهد شد. قالیباف را می‌زنند، چون بهره از تجارب طولانی این مدیر امتحان‌پس‌داده، دقیقا و عمیقا نیاز امروز کشور است. برای این طیف، هیچ مهم نیست چه کسی نامزد پیروز هزار و چهارصد می‌شود؛ قالیباف نباید بشود!