به گزارش جهت پرس؛ غم خاورمیانه غمی به درازای تاریخ است. خاورمیانه به‌اندازه تمام ثروتش داغ‌دیده و به‌اندازه تمام ذخایر نفتش اشک ریخته. خاورمیانه سال‌هاست که میهمان ناخوانده دارد.
و حالا دوباره لبنان این عروس زیبای خاورمیانه رخت سیاه بر تن کرده و در مقابل چشم مدعیان حقوق بشر خانه‌های شکوهمندش بر سر ساکنانش خراب شده و فرزندانش با داغ پدر در آغوش مادر آواره شده‌اند. من عکاس جنگ نیستم؛ عکاس جنگ‌زده‌ای هستم که کودکی‌اش در روزگار جنگ با غم و درد و حسرت گذشته است. من طعم تلخ حقوق بشر را چشیده‌ام.

کودکان، حافظه جنگند و مادران داغ‌دیده، صدای حزین. جنگ؛ صدایی همچون صدای زوزه موشک‌ها تا سال‌های بسیار در رگ‌های جامعه شریان دارد و با هر یادآوری‌اش اندوه روزهای جنگ، دوباره به قلب سرازیر می‌شود. چه پدرانی آجر به آجر خانه‌ها را چیدند تا شهرها آباد شوند. اما آتش‌بیارهای غربی یکباره شهرهای آباد را ویران می‌کنند.
و حالا آجرهای خانه‌های جنگ مثل دانه‌های انار در گوشه‌گوشه شهر پراکنده‌اند و چشم‌انتظار دستان مهربان هستند.

جنگ بدون زندگی و زندگی بدون جنگیدن پوچ و بی‌معناست.
جنگ و زندگی شانه‌به‌شانه پیش می‌روند. گاه به هم تنه می‌ز‌نند و امید دارند که دیگری را از مسیر خود به در کنند.
امید در دل کودکان و مادران مثل خون است در رگ‌های رزمنده. امید، اکسیر زیستن و جنگیدن است.
جنگ هیچ‌گاه تمام نمی‌شود.
جنگ، این دست‌ساخته وحشی زیاده‌خواهان هیچ‌گاه از نفس نمی‌افتد، بلکه از روزگاری به روزگاری و از سرزمینی به سرزمینی دیگر صادر می‌شود. جنگ تمام نمی‌شود، چون چرخ اقتصاد قدرت‌های جهان نیازمند خون است.
جنگ تمام نمی‌شود، اما گاهی میان اشک‌ها فرصتی برای لبخند و در آغوش کشیدن پیدا می‌شود.