به گزارش جهت ،زهره الهیان نماینده مردم تهران و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی طی نامه‌ای مدعی شد انتشار خبر ورود و توزیع واکسن از شرکت فایزر آمریکایی نگرانی‌ها و سؤالاتی جدی را در افکار عمومی ایران پدید آورده است.

متن نامه زهره الهیان به‌شرح ذیل است:

بسم الله الرحمن الرحیم

جناب آقای روحانی رئیس جمهور محترم

سلام علیکم.

در روز‌های اخیر خبر ورود ۱۵۰ هزار واکسن از شرکت فایزر که گفته می‌شود توسط برخی از خیّرین خریداری و به ایران اهدا شده است نگرانی‌ها و سؤالات جدی را در خصوص این اقدام تأمل‌برانگیز ایجاد کرده است.

این واکسن هنوز در مرحله آزمایش انسانی است بسیاری از عوارض و مسائل مربوط به ایمنی آن مشخص نشده است. ورود آن به کشور از طریقی غیر از وزارت بهداشت (اهدایی خیرین! و از طریق هلال احمر) آن هم به‌اندازه تزریق برای ۷۵ هزار نفر چه آورده‌ای برای کشور می‌تواند داشته باشد، درحالی که در شرایط فعلی نیاز کشور ۱۲۰ میلیون دوز واکسن است؟ آیا این کار جز این معنی به ذهن متبادر می‌کند که شرکت قصد دارد این دارو را بر روی مردم ایران آزمایش کند؟

تعداد واکسن‌های اهدایی ۱۵۰ هزار عدد می‌باشد که با توجه به نیاز به ۲ دوز واکسن برای هر فرد، تنها برای ۷۵ هزار نفر واکسن تزریق خواهد شد. با توجه به جمعیت بیش از ۸۵ میلیونی کشور، تزریق این تعداد واحد چه‌تأثیری بر پیشگیری و کنترل کرونا در کشور خواهد داشت؟! و چه‌دلیلی برای ورود این واکسن‌ها می‌تواند وجود داشته باشد؟

در حالی که شرکت اهداکننده واکسن (فایزر) سابقه خوبی در تولید واکسن به‌خصوص واکسن کووید ۱۹ ندارد و گزارشات متعددی مبنی بر واکنش‌های آلرژیک و فوت و ناهنجاری‌های خاص بعد از تزریق واکسن این شرکت گزارش شده است و در حال حاضر این شرکت تخلف‌های کلانی را نیز در کارنامه خود دارد و به‌عنوان یک شرکت که به‌شدت دنبال مقاصد اقتصادی است شهرت دارد.

بر اساس نظر کارشناسان و اطلاعات منتشرشده واکسن فایزر یک واکسن گران‌قیمت است، همچنین شرایط نگهداری و حمل این واکسن شرایط ویژه‌ای را می‌طلبد، به‌دلایل ذکرشده این واکسن در سبد خرید وزارت بهداشت نیست، بنابراین چه‌دلیلی برای آزمایش این واکسن بر روی مردم ایران وجود دارد؟

یکی از تهدیدات مطرح‌شده ناشی از تزریق واکسن توسط کارشناسان بحث نانوبورد‌ها و استفاده از واکسن برای تزریق نانوبورد‌ها به بدن در جوامع مختلف برای مقاصد سوء و غیرانسانی است. سؤال این است که؛ با توجه به سوءنیت غرب در تعامل با ایران در موارد مشابه (از جمله واردات خون‌های آلوده) چه تضمینی برای عدم سوءاستفاده از این واکسن‌ها برای این مقاصد و اهداف مشابه وجود دارد؟

ایران کشوری است که سابقه درخشانی در ساخت واکسن دارد به‌علاوه اولین کشور تولیدکننده واکسن در منطقه بوده است، همچنین حداقل ۷ شرکت در زمینه تولید واکسن در کشور فعال هستند که یکی از این شرکت‌ها به مرحله تولید انسانی هم رسیده است. بسیاری از این شرکت‌ها شرکت‌های دانش‌بنیان هستند که با حمایت‌های لازم می‌توانند به نقطه عطف در سلامت و اقتصاد سلامت تبدیل شوند و نیز، آیا بهتر نیست به‌جای القای نیاز به واکسن خارجی در اذهان عموم مردم به حمایت همه‌جانبه از این شرکت‌ها بپردازیم؟

نکته آخر این که، اقدامات بومی و تأثیرگذار مانند طرح شهید سلیمانی با هدف پیشگیری و ردیابی بیماری در کل کشور با تکیه بر مشارکت مردم و بسیج مردمی با رویکرد پیشگیری تأثیر قابل توجهی بر کنترل بیماری داشته است، این در حالی است که شواهد نشان می‌دهد دولت در حمایت از این طرح کوتاهی کرده است. حال این سؤال مطرح می‌شود که؛ بهتر نیست به‌جای ترویج تب خرید واکسن خارجی و هزینه‌کرد ده‌ها میلیون یورو برای خرید واکسن‌های خارجی به اقدامات پیشگیرانه و در دسترس تمرکز شود تا زمینه را برای تزریق واکسن‌های ایمن و مطابق با اصول ایمنی و امنیت و سلامت فراهم سازد؟

دکتر زهره الهیان پزشک متخصص و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی