به گزارش جهت پرس؛ علیرضا کمیلی، دبیر اتحادیه امت واحده و فعال رسانه‌ای در یاداشتی نوشت: سال ۸۹ توفیق داشتم چند جلسه ای با دو سه نفر دیگر خدمت دکتر قالیباف برسم. فردی که برای من محترم بوده و هست و البته نقدهایی جدی هم به ایشان دارم. بنا دارم به برخی از آن خاطرات در چند بخش اشاره کنم:‌

ارادت ایشان به رهبری زیاد است چون از نوجوانی با آقا مرتبط بودند. می‌گفتند: «من معتقدم شاید اجر تبعیت از ولی را نبرم چون نمی دانم اگر کسی بجز آقا که من رابطه شاگرد استادی با ایشان دارم رهبر بود آیا من اینقدر محکم گوش می دادم یا نه ولی ایشان هر چه بگویند من گوش میدهم. البته مثلا من در قضیه پلیس زن اول رفتم آقا گفتند نه! بعد رفتم و مفصل کار کردم و برگشتم و ادله را که توضیح دادم پذیرفتند و اجرا شد.»
بنظرم این ترکیب عقلانیت و تعبد عملی مدل درستی در تعامل با رهبری است.

افزودند: «رابطه من با علما هم خوب است. سوالات فقهی که پیش بیاید را از آیت الله مهدوی کنی می پرسم. یا به صورت دوره ای خدمت علمای قم مثل آقایان حسن زاده و جوادی آملی می‌روم و نصیحت های آنها را می‌شنوم…»

فهم حقیر از دکتر قالیباف این است که بدلیل نداشتن مبانی فکر دینی و علوم انسانی اسلامی در جهت گیری ها می تواند مدل های غرب گرایان را نیز اجرا کند. خودش آدم مومن و شریعت مداری است ولی از جنس‌ راست سنتی که یا تعریف شان از «امکان علم دینی» در حد تنقیح همان علوم غربی است یا به همین پرسش از حکم فقهی برخی اقدامات بسنده می‌کنند. گرچه در کار اجرایی خیلی توانمند هستند ولی دهه پنجم انقلاب برای این عمق نظری نوعی عقب گرد است! مگر آنکه با افراد عمیق تمدن گرا ترمیم بشود چون بدون درک رویکردها انحراف قطعی است.

نکته دیگر هم اطرافیان هستند که اخیرا حاج آقای قاسمیان که سالها همراه دکتر بود درباره آن نوشته و ایشان را مورد انتقاد تند قرار داده است! یادم هست درباره سبک پرانتقاد حضور در انتخابات ۸۴ گفتند: من خودم آدم انقلاب هستم ولی اطرافیان آن سال گفتند با آن مدل دکتر خلبانی به میدان بیایم و من هم اعتماد کردم که اشتباه بود!
این نکته هنوز هم باقیست و جای تامل دارد…