به گزارش جهت پرس؛ اندیشکده تهران در گزارشی نوشت: گزارش‌هایی در خصوص دستور لغو مذاکره  و دیپلماسی با ونزوئلا و رد پیشنهاد مادورو  توسط ترامپ مبنی بر اینکه منابع نفتی و طلای ونزوئلا را در اختیار شرکت‌های آمریکایی قرار دهد، همچنین افزایش استقرار نیروها در پورتوریکو تصاعد تنش میان دو کشور را نشان می‌دهد. حتی آمریکا در حال آماده‌کردن گزینه‌های حمله به داخل خاک ونزوئلا است. جنگ خطرات بسیاری برای جایگاه آمریکا در نیمکره غربی داشته دارد که مهم‌ترین آن‌ها تبدیل‌شدن ونزوئلا به عراق دیگر است.

وضعیت استقرار نیروها

تاکنون آمریکا چهار ناوشکن، یک رزم‌ناو، یک زیردریایی تهاجمی هسته‌ای، یک کشتی آبی-خاکی حامل بالگرد، دو شناور آبی-خاکی و یک پلتفرم عملیات ویژه، به همراه بیش از شش هزار نیرو را در دریای کارائیب مستقر کرده است. همچنین برای افزایش پشتیبانی لجستیک، پایگاه روزولت رودز در پورتوریکو مجدداً فعال شده است. با این حال، طبق برآوردهای نظامی، سطح کنونی نیروها و تجهیزات برای حمله گسترده و زمینی با هدف برانداختن دولت مادورو کافی نیست و آمریکا به نیروهای بیشتری  (تقریباً هشت‌برابر) نیاز دارد. البته، نیروهای فعلی برای عملیات هوایی محدود درون خاک ونزوئلا کافی خواهند بود.

مبارزه با کارتل‌‌های مواد مخدر؟

دولت ترامپ مکرراً دولت ونزوئلا را به حمایت از کارتل‌های مواد مخدر متهم می‌کند. با این حال، بررسی اسناد رسمی دولت آمریکا خلاف این را نشان می‌دهد. به عنوان نمونه، طبق گزارش ۲۰۲۵ وزارت دادگستری درباره ارزیابی تهدید مواد مخدر ، سه کشور مکزیک، کلمبیا و پرو مناطق اصلی حضور کارتل‌ها و قاچاق فنتانیل، متامفتامین و کوکائین به آمریکا هستند. اگرچه ونزوئلا نیز مأمنی برای برخی کارتل‌ها (نظیر Tren de aragua) و قاچاق کوکائین بوده است؛ اما در مقایسه با سه کشور مذکور، نقش به مراتب کمتری دارد. مبارزه با مواد مخدر نمی‌تواند علت اصلی درگیری پرهزینه‌ احتمالی با ونزوئلا باشد.

جنگ و جلوگیری از نفوذ چین و روسیه

مهار چین و روسیه در نیمکره غربی از اولویت‌های دولت دوم ترامپ بوده است، و جنگ با مادورو نیز در این چارچوب می‌گنجد. تحرکات نظامی اخیر آمریکا، تبدیل به اهرم فشار قدرتمندی شده است که ترامپ می‌تواند با آن ونزوئلا را از دو قدرت مذکور دور کند؛ اما به نظر می‌رسد او مصمم به رویارویی نظامی (حمله گسترده برای تغییر نظام یا محدود) باشد؛ هرچند احتمالا هزینه‌هایی بیش از فواید سرنگونی یک دولت نزدیک به شرق دارد (همچون فرسایشی‌شدن جنگ، شکل‌گیری دولت بی‌ثبات و رشد گروه‌های چریکی چپ). مادورو پیشتر کاهش روابط اقتصادی با چین و روسیه و ایران را نیز پیشنهاد کرده بود، اما ترامپ آن را نپذیرفت.

دشمنان مادورو در کابینه ترامپ

می‌توان جناح ضد مادورو را از عوامل اصلی جنگ احتمالی با ونزوئلا دید که شامل سه شخص اصلی می‌شود: مارکو روبیو، وزیر امور خارجه، جان رتکلیف، رئیس سیا و استفان میلر، مشاور ترامپ در امور امنیت داخلی. مارکو روبیو، سناتور پیشین فلوریدا، از سمت جامعه ونزوئلایی‌های ساکن این ایالت تحت فشار است تا سرنگونی مادورو را پیگیری کند. رهبران اپوزیسیون ونزوئلا نیز روابط گسترده‌ای با او دارند.

رتکلیف نقش پررنگی در برجسته‌کردن تهدید مادورو و ارتباطش با کارتل‌ها داشته باشد. اخیراً گابارد اشاره کرده بود که در نهادهای اطلاعاتی آمریکا شکافی بر سر ارتباط این دو با یکدیگر وجود دارد که می‌توان گفت یکی از طرفین این شکاف، رتکلیف باشد و ترامپ را به سمت درگیری نظامی تحریک می‌کند. استفان میلر نیز که تمرکز ویژه‌ای بر مهاجرین غیرقانونی و قاچاق مواد مخدر دارد به همین ترتیب، بازیگر اصلی در ترتیب‌دادن حملات اخیر به قایق‌ها را ایفا بوده است.

حمله محدود یا جنگ همه‌‎جانبه

همانطور که پیشتر بیان شد، اگرچه سطح کنونی نیروها در حال افزایش است، اما برای برانداختن دولت مادورو کافی نیست. سناریوی محتمل دیگر می‌تواند حملات هوایی محدود به اهدافی درون خاک ونزوئلا (همچون پایگاه‌های ارتش یا ساختمان‌های کلیدی دولتی) باشد تا ضمن تضعیف دولت، مسیر را برای اپوزیسیون داخلی هموار کند؛ چه اینکه رقیب مادورو، ادموندو گونزالس در انتخابات ۲۰۲۴ توانست ۴۴٪ رأی بیاورد  که نشان از پایگاه مردمی قدرتمند اپوزوسیون دارد.

جنگ برای تغییر نظام سیاسی در ونزوئلا در کوتاه‌مدت احتمال کمتری دارد؛ اما با افزایش استقرار نیروها و فشار جناح ضد مادورو در کابینه می‌تواند تبدیل به گزینه اصلی شود. به جای این گزینه، ترامپ می‌تواند به سراغ حملات هوایی صرف به ارتش و دولت این کشور برای تقویت اپوزیسیون داخلی برود تا با یک دولت غرب‌گرا، ونزوئلا را از بلوک ضدآمریکایی چین و روسیه خارج کند.