چیزی به نام «ایرانِ فردای براندازی» وجود نداره. یه دودوتا چهارتای ساده است: کسایی که نمی‌خوان ایرانِ فردای براندازی وجود داشته باشه، از کسایی که می‌خوان وجود داشته باشه، هم بمب و موشک و تانک و اسلحه بیشتری دارند، هم سرباز بیشتری، هم پول بیشتری، هم قدرت بیشتری.
و بر فرض قریب به محال که تمام لایه‌های امنیتی و نظامیِ حکومت (که با یک‌دهمش سوریه و عراق و یمن رو حفظ کرده) شوخی‌شوخی و چرتی‌تخیلی فروبریزه، و حزب‌اللهی هم دست‌به‌سینه بشینه نگاه کنه؛
انقدر «سهم‌خواه» و «تجزیه‌طلب» و «تروریست» و «ناتو» و «سعودی» و «اسرائیل» و اَرِه و اوره تو صفِ به‌خاک‌سیاه نشوندنش هستن، که نوبت به «ایرانِ سکولارِ دموکراتیکِ سوئیس‌طورِ فانتزیِ خوشگلِ» تو نمی‌رسه.
این بدیهیات، ربطی به دین و عقیده و حزب و وسط و بغل نداره، و حاصل یک‌ربع حساب‌کتابِ منطقی با عقل سالمه، ولی زنهار که مجوزِ توسری‌خوری و ساکت موندن باشه، و بالعکس، از هرجا که صدامون درمیاد باید فریاد بزنیم، و از هر راهی که می‌شه باید «دعوا گرفت»؛
برای نقره‌داغ کردنِ فساد و مفسد و رانتی، برای اصلاحِ ممکلت و اصلاحِ چارچوب‌ها و چوب‌ها و چکش‌های قضا، و اصلاحِ روش‌ها، و اصلاحِ مجلسی‌آدم و دولتی‌آدم، و اصلاحِ هرچی که ما رو عقب نگه داشته…
و هرچند اصلاح‌طلب‌ها حیثیتِ این واژه رو حیف و حروم کردن، ولی راه دیگه‌ای نیست. چه اونا که به خوابِ صحتِ دولت رفتن، و چه اونا که تو توهمِ براندازی چپیدن، همه رو باید چک‌وپیچ و بیدار کرد.
