محمد صادق علیزاده نوشت: سخنان در حسینیه امام خمینی(ره) یکی از راهبردی‌ترین اسناد غیرمکتوبی‌ست که نشان می‌دهد جمهوری اسلامی، وقایع امروز جهان را از چه زاویه‌ای تحلیل می‌کند.
وقت داشتید کل سخنان را بشنوید یا ببینید؛ ابداً اکتفا نکنید به خواندن خلاصه. مهم‌ترین بخش به نظرم تاکید به تغییر نظم فعلی حاکم بر کره خاکی بود و طرح این پرسش که در دنیایِ فردا، جایگاه ایران کجاست؟
ذهن محدود اینها را در چارچوب تنگ سیاست‌های داخلی می‌بیند. از سخنان ایشان اما پیداست که ایران برای دنیای فردا خیز برداشته و طالب سهمی از آن است.
از این زاویه، بسیاری از اقدامات اخیر ایران نه فقط از جایگاه ایدئولوژیک بلکه از موضع ژئوپلتیک منطقه‌ای و جهانی قابل تحلیل است. از مداخلات غیررسمی در معرکه اوکراین برای شکستن کمر ناتو به‌عنوان بازوی نظامیِ حافظِ نظمِ فعلی تا انتقال تدریجی مرکزیت سیاسی و اقتصادی دنیا از مغرب‌زمین به آسیا.
آیت‌الله خامنه‌ای در سخنان امروز در مقام یک دیده‌بان بود ایستاده بر بلندایِ تاریخ معاصر که هم گذشته پردرد مردمش و دیگر مردم استعمارزده را خوب می‌بیند و هم گرایِ امتیازگیری ایرانِ خیزگرفته برای دنیای آینده را می‌دهد.
ابایی هم از آن ندارد که برای این کار در معرکه اوکراین در تصمیمی راهبردی، مقابل سلطه بایستد چنانکه در اواخر دهه هشتاد و در معرکه سوریه هم با وجود مخالفت خیلی‌ها در تصمیمی راهبردی در نقطه مقابل جهان سلطه ایستاد یا حتی در سال‌های گذشته و در روزگاری که یکی از غرب‌گراترین دولت‌های پس از انقلاب بر مسند بود بر ارسال محموله و کارشناسان نفتی به امریکای لاتین اصرار ورزد تا چرخ صنایع نفتی ونزوئلا بچرخد و در زمانِ اعمال سنگین‌ترین تحریم‌های تاریخ بشر، دلار وارد ایران شود و میخ قدرت نرم و اقتصادی و حتی نظامی برای استفاده سال‌های بعد، چهارده هزار کیلومتر آن‌سوتر از مرزهای ایران در امریکای لاتین به زمین کوبیده شود؛ شبیه اتفاقی که برای مقاومت اسلامی لبنان در بیخ گوش صهیونیست‌ها افتاد.
این روزها برخی در خیابان‌های تهران و حتی محیط آکادمی، سخنانی رکیک حواله ایشان میکنند این رفتارهای کودکانه اما نافی دیدن این واقعیت نخواهد شد که سیدعلی حسینی خامنه‌ای یکی از ملی‌گراترین شخصیت‌های تاریخ دویست سال اخیر ایران در یک بزنگاه مهم تاریخی و با نگاهی استراتژیک، مجدانه در پی سهم مردم و کشورش از ساختار در حال تولد جدید جهان است و هموطنانش را هم به آن تحریص می‌کند که به مانند یک‌صد سال قبل عقب نمانند و در پی سهم ایران از فردایِ جهان باشند.
