به گزارش جهت پرس؛ به نظر شما چند سرمربی در لیگ برتر ایران وجود دارند که حاضر نباشند ستاره‌ای مانند وحید امیری را در رختکن خود در اختیار داشته باشند؟ قطعا اگر این سوال از سرمربیان تیم‌های مدعی مانند دراگان اسکوچیچ، ژوزه مورایس یا دیگران پرسیده شود، پاسخ همه آنها مثبت خواهد بود. حتی اگر فشار شدید و تمام‌نشدنی و مسئولیت جوان‌گرایی روی دوش امیر قلعه‌نویی نبود، قطعا سرمربی تیم ملی نیز از حتی همین وحید امیری 37 ساله نیز در دقایقی از هر دیداری در ترکیب تیمش بهره می‌برد. شاید اگر بازیکنی در اندازه وحید امیری در رختکن جواد نکونام، سرمربی سابق استقلال حضور داشت، اوضاع متفاوت پیش می‌رفت.

مگر یک سرمربی چه توقعی از بازیکنان خود دارد؟ مسئولیت‌پذیری- تلاش حداکثری- کیفیت فنی قابل ملاحظه- فاصله از هر گونه حواشی ممکن و قدرت بدنی و فیزیکی درخشان. جای کدام یک از این صفات به شکل قابل ستایشی در سبک بازی وحید امیری خالی است؟

ستاره باتجربه پرسپولیس در فصول اخیر بازی در پست‌های زیادی را در زمین تجربه کرده و هر بار و به شکل خیره‌کننده‌ای، سطح بالایی از کیفیت و زیبایی را به منصه ظهور کشانده است. در تاریخ فوتبال ایران چند بازیکن وجود دارند که وقتی در پست دفاع چپ بازی می‌کنند، اینقدر درگیر و پرتلاش و جنگنده باشند و وقتی در موقعیت گلزنی قرار می‌گیرند، اینقدر هوشمندانه و تماشایی با یک ضربه چیپ دروازه حریف را باز کنند؟

یک تعلل بیش از اندازه- یک پاس عرضی آرام و ضعیف برای جبران لطف لوکاس- یک ضربه محکم و بی‌دقت و مواردی از این دست، گزینه‌های موجود در ذهن هواداران هنگام نزدیک شدن وحید امیری به دروازه شمس‌آذر بود. اما این ستاره 37 ساله به زیباترین شکل ممکن و با یک ضربه استثنایی و فنی، احتمالا حتی تحسین جدی‌ترین منتقدان خود در سال‌های اخیر را نیز برانگیخت. مصداق عینی استفاده از یک مغز زیبا و هوشمند که نمادش احتمالا می‌تواند تا سال‌های سال، این ضربه تماشایی وحید امیری به گوشه دروازه حریف باشد.

اما این همه ماجرا نیست؛ ورای این توصیف احساسی، نمی‌توان نادیده گرفت که یک بازیکن 37 ساله، در دقیقه 97 این مسیر طولانی را در زمین پیموده و پا به پای بازیکنان جوان تیمش، برای قطعی کردن پیروزی مقابل حریف، بی‌مضایقه تلاش می‌کند. این جنبه فنی و کیفی وحید امیری، وجه تمایز او نسبت به تمام ستاره‌های فصول اخیر فوتبال ایران بوده؛ معنای واقعی کلمه تعهد و فدا شدن برای کسب موفقیت.

توصیف دشوار برای حتی قوانین فیزیک؛ لحظه‌ای که وحید امیری دوباره چشم همه را به خود خیره کرد.

حالا هر چقدر چند سال قبل گفته می‌شد که وحید امیری دیر به فوتبال اضافه شده و عمر بازی او احتمالا کمتر از کریر استاندارد و نرمال یک ستاره ماندگار در تاریخ فوتبال ایران باشد، اما انگار همین برچسب روی پیشانی وحید امیری، باعث شده هر پاییز حداقل یک سال زمان خداحافظی او از روزهای اوج به تعویق افتد.

یک ضربه فنی، هوشمندانه و تماشایی- مصداقی عینی و فوتبالیِ مصرعی که چند سال قبل روزبه بمانی به روی کاغذ آورد؛ تماشا کن، تماشا کن، چه بی‌رحمانه زیبایی …. تقدیم به بازیکنی که بی‌تردید سال‌ها بعد، نمادی از پرسپولیس تسلیم‌ناپذیری خواهد بود که با تکیه بر چنین بازیکنانی، عصر طلایی همه ادوار خود را رقم زد.

خستگی‌ناپذیر- جنگنده- تمام‌نشدنی و … این‌ها همه القابی بوده که سرقفلی‌اش را این ستاره خوش‌اخلاق و دوست‌داشتنی در سال‌های اخیر، تمام و کمال به نام خود سند زده. اما جلوه جدیدی از هنرنمایی وحید امیری در مسابقه امشب به نمایش گذاشته شد؛ زمانی که حتی در دقیقه 97 هم ذهن سالم و صیقل یافته این بازیکن بهترین دستور ممکن را صادر کرد- که حتی توپ گرد و بدقلق نیز چاره‌ای جز تسلیم شدن در مقابل ظرافت ضربه وحید امیری نداشت و این ضیافت به زیباترین شکل ممکن پایان یافت؛ اکران ایرانی یک اپیزود از این شاهکار؛ “درخشش ابدی برای یک ذهن پاک.”