به گزارش جهت پرس؛ این روزها اخبار غزه از تصور و درک عادی خارج شده است. هرچه در هفت دهه گذشته از جنایات رژیم صهیونیستی شنیده بودیم، در برابر فاجعه‌ای که پس از عملیات «طوفان الاقصی» رخ داد، رنگ می‌بازد.
پیش از این نیز نیمی از ساکنان غزه زیر خط فقر زندگی می‌کردند، اما امروز که تقریباً تمام خانه‌های این باریکه کوچک زیر بمباران هواپیماهای صهیونیستی ویران شده است، زندگی برای دو میلیون فلسطینی به معنای واقعی کلمه ناممکن شده است.

غزه؛ قفس انسانی، اکنون گورستان
طبق آمارهای میدانی، ۹۲ درصد از مردم غزه خانه‌های خود را از دست داده و در چادرها زندگی می‌کنند. بیش از ۱۴ هزار فلسطینی همچنان زیر آوار مفقود هستند و هر روز شمار زیادی از مردم نه‌تنها بر اثر بمباران بلکه از گرسنگی و بی‌غذایی جان خود را از دست می‌دهند.
غزه منطقه‌ای است با ۴۱ کیلومتر طول و ۶ تا ۱۲ کیلومتر عرض، با مساحتی کمتر از ۳۶۰ کیلومتر مربع؛ یعنی سرزمینی کوچک که محل زندگی دو میلیون نفر است؛ شبیه به یک قفس انسانی.
هرچند زمین‌های غزه حاصل‌خیز است، اما سال‌هاست کشاورزی به دلیل محاصره و جنگ عملاً ناممکن شده است. در گذشته، کامیون‌های غذا و دارو که از گذرگاه‌های محدود وارد می‌شدند تنها راه تأمین معیشت مردم بودند، اما امروز همان گذرگاه‌ها نیز بسته شده‌اند.
تنها امید مردم، دریا بود؛ اما تیراندازان صهیونیست اجازه نزدیک شدن به ساحل را هم نمی‌دهند. بسیاری از کودکان و جوانان غزه در تلاش برای صید ماهی یا جمع‌آوری غذا هدف قرار گرفته و جان خود را از دست می‌دهند.
باریکه غزه پیش از طوفان الاقصی شبیه قفسی برای مردم بود، و اکنون، با ادامه حملات، به «گورستانی در قفس» تبدیل شده است.

استراتژی رژیم صهیونیستی؛ زجرکش کردن برای کوچ اجباری
با روی کار آمدن ترامپ در آمریکا، فشارها و حملات علیه غزه شدت گرفت. ترامپ که با شعار «پایان جنگ‌ها» بر سر کار آمده بود، در نخستین طرح خود درباره فلسطین، از ایده «کوچ اجباری» مردم غزه به خارج از سرزمین‌های اشغالی سخن گفت.
این سیاست همچنان راهبرد اصلی تل‌آویو است: جزیره‌سازی غزه، محاصره کامل، نابودی زیرساخت‌ها و واداشتن جمعیت به مهاجرت اجباری، تا به‌زعم خود برای همیشه «پرونده مقاومت» را ببندد.
حتی اگر کامیون‌های غذا و دارو از مصر وارد غزه شوند، نخست باید از کریدور فیلادلفیا عبور کنند؛ مسیری دو کیلومتری که به‌طور کامل تحت کنترل رژیم صهیونیستی است. اغلب این کامیون‌ها یا متوقف می‌شوند یا هدف قرار می‌گیرند.
و حتی اگر عبور کنند، نبود یک ساختار توزیع منسجم و امن، فاجعه دیگری می‌آفریند: بخشی از کمک‌ها توسط گروهک‌هایی همچون باند «یاسر ابوشباب» (تروریست داعشی آزادشده در حملات اخیر) غارت می‌شود و بخش دیگر به‌صورت پراکنده توزیع شده و جمعیت عظیمی که از این ورود باخبر می‌شوند، ناخواسته به صحنه «تله مرگ» کشیده می‌شوند.

سؤال بزرگ؛ ۲ میلیارد مسلمان، ۲ میلیون فلسطینی
تصویر امروز غزه –مرگ تدریجی کودکان، زنان، سالخوردگان و یتیمان– پرسشی اساسی را مطرح می‌کند: چرا ۲ میلیارد مسلمان در جهان برای نجات ۲ میلیون مسلمان مظلوم غزه کاری نمی‌کنند؟ چرا دولت‌های اسلامی یا حتی محور مقاومت، با یک اقدام مشترک و قاطع نظامی، به این وضعیت پایان نمی‌دهند؟
پاسخ‌های فنی و سیاسی متعددی برای این سؤال وجود دارد. اما از نگاه معرفتی، شاید ریشه‌ای‌ترین پاسخ، همان باشد که قرآن بیان می‌کند: «سرنوشت هیچ قومی تغییر نمی‌کند مگر آنکه خودشان تغییر کنند.»
به تعبیر رهبر معظم انقلاب، مسئله فلسطین «کلید گشایش» بسیاری از گره‌های امت اسلامی است؛ اما این گشایش، زمانی رخ خواهد داد که آگاهی و اراده جمعی مسلمانان شکل بگیرد و اقدام مستقیم مردم و امت اسلامی جایگزین انتظار از قدرت‌های منفرد شود.