حسن رحیم پور ازغدی در یادداشتی می نویسد: در سخنرانى انتقادى و اعتراضى حضرت زهرا (سلام الله علیها) به اوضاع پس از پیامبر ، میتوان تعابیرى را دید که اخطار صریح به همه انقلابیون در طول تاریخ ، در همه زمان ها و اعصار است. اولاً مخاطب این عبارات حضرت، مشرکین و کافرین نبودند، یهود و نصارى نبودند، مخاطب شان منافقین به معناى خاص نبودند، بلکه خطابشان به انقلابیون فداکار عصر پیامبر یعنى اصحاب ، مجاهدین، رزمنده ها ، جبهه رفته ها و شهید داده ها ، یعنى مهاجرین و انصار بوده است.
یکى از مواردى که حضرت در باره آن اعلام خطر کردند، بازگشت از ارزشهاى انقلابى و الهى و ارتجاع به ارزشهاى جاهلى قبل از پیروزى انقلاب است و شما ببینید وقتى انقلابى با حضور پیامبر و اصحاب ایشان، در معرض چنین خطر بزرگى بوده است، حساب بقیه انقلابهاى اسلامى مثل ما که یکى از فرزندان انقلاب پیامبر اکرم در طول تاریخ است ، چه میشود. انقلاب ما یکى از بذرهایى است که از آن گلستان روییده است. وقتى آن گلستان از چنین آفتى در خطر بوده است، تکلیف انقلاب ما روشن است.
حضرت فاطمه بعد از پیامبر ، در حقیقت یکى از رهبران جنبش مقاومت هستند. مقاومتى که میخواهد دو کار را بکند، یکى اینکه ساختار حاکمیت بعد از پیامبر را در هم نشکند، دوم اینکه تا حد ممکن جلوى انحراف افکار عمومى و تغییر مسیر نظام را بگیرد. روى همین حساب ، معترض، انقلابى ،فریادگر و سازش ناپذیر عمل میکند و هزینه اش را می پردازد.
ببینید حضرت فاطمه ، خطاب به مومنین و اصحاب پیامبر چه میگویند:
“فَهَیْهاتَ مِنْکُمْ، وَ کَیْفَ بِکُمْ، وَ اَنَّى تُؤْفَکُونَ” ، چه میشود شما را؟ ،” أَرَغْبَه عَنْهُ تُریدُونَ؟ اَمْ بِغَیْرِهِ تَحْکُمُونَ؟ ” ، آیا همه معیارها را پس از پیامبر کنار گذاشته اید؟ و از همه چیز رو برگردانده اید؟ دیگر قرآن را به داورى قبول ندارید!؟ ، ” ما هذِهِ الْغَمیزَه فی حَقّی وَ السِّنَه عَنْ ظُلامَتی” ، این سستى و سهل انگارى براى چیست؟، کجاست آن حسّ آرمانگرایى و تکلیف شناسى شما ؟ چرا چُرت میزنید؟ با خود میگویید پیامبر رفت و قصّه تمام شد و نهضت به آخر رسید؟ پایین آمدیم دوغ بود، همه آن حرفها دروغ بود؟!
بعد این جمله را میفرمایند که گویى آسیب شناسى همه انقلابها از جمله انقلاب ما است ، یعنى وا دادن بعد یک دوره انقلابیگرى، تن پرور شدن و خو گرفتن به وضع موجود، راحت طلب شدن و سر سفره انقلاب نشستن، بعد از دوره فداکارى و مجاهدت…
حضرت زهرا آفت انقلابها را ، این قعود بعد از قیام میدانند.
« فقبحا لفلول الحدّ واللعب بعد الجدّ » ، به بازى و شوخى گرفتن اصول، بعد از یک دوره اى که همه ما سر این حرفها جدى بودیم. میفرمایند چه زشت است به شوخى گرفتن آن چیزى که روزى جدّى بود. چقدر بد است، وادادن بعد از آن همه جهاد! ، “قبحاً لقرع الصفاه و صدع القناه و خطل الاراء، و زلل الاهواء” ، چه زشت است همه دست آوردها را زمین گذاشتن و گوهرى را که به آن سختى تا اینجا آورده ایم به سنگ خارا زدن، چه بد است زنگ زدن سلاحها و بى اثر و بى خاصیت شدن ها
چقدر بد است مجاهدینى که آن کارهاى بزرگ را کردند، بعد از دو دهه اینقدر بى بخار شوند و چه زشت است پس گرفتن شعارها و باطل شدن اندیشه ها و از دست دادن انگیزه ها…
