روزنامه فرهیختگان نوشت: طبق بررسی‌های انجام شده و گفتگو با مطلعان و شاهدان عینی، ماجرای نمازجمعه دو هفته پیش، از هفته قبل‌ترش شروع شد. آنجایی که مولوی عبدالحمید، تحت‌تاثیر فضاسازی‌های رسانه‌ای، فشار گروهک‌ها و افکار عمومی، در نمازجمعه خطبه تندی خواند و به صغیر و کبیر رحم نکرد. بهانه هم ماجرای تجاوز به دختر چابهاری بود که مثل همین ماجرای مهسا امینی هنوز ابعاد مبهم زیادی دارد و قصاص، قبل از محکمه جاری شد.
عبدالحمید، با آن خطبه‌ها حسابی افکار عمومی و اهل تسنن را علیه حاکمیت تهییج کرد و این آتش تا نمازجمعه بعدی که آن فاجعه رخ داد زیر خاکستر ماند.
آن روز و در آن نمازجمعه که واقعه اصلی اتفاق افتاد، عبدالحمید مثل هفته گذشته نبود و مواضعی آنقدر رادیکال اتخاذ نکرد، منتها بعد از پایان خطبه‌ها، به افرادی که از او کسب تکلیف کرده بودند اذن آشوب داد و همین شد که بلافاصله بعد از پایان نماز خیابان کناری مصلی و روبه‌روی پاسگاه تبدیل به میدان جنگ شد.
نیروی انتظامی چرا باید بدون هیچ‌دلیلی به‌سمت نمازگزاران تیراندازی کند؟ آن هم در آن موقعیت مکانی بدون هیچ اشرافی به مصلی؟ ماجرا این‌طور بود که بعد از نمازجمعه ابتدا شعارهای تندی سر داده شد و بعد هم با کوکتل‌مولوتوف و سلاح به‌سمت پاسگاه تیراندازی شد. یک دستگاه اتوبوس هم که از قبل برنامه‌ریزی شده بود، به در پاسگاه کوبید تا با بازشدن در، پاسگاه به تسخیر آشوبگران بیفتد. اما آمادگی نیروهای انتظامی و حضور به‌موقع نیروهای امنیتی مانع از این اتفاق شد.
عبدالحمید و حامیان امام‌جمعه زاهدان، از اساس همه‌چیز را تکذیب می‌کنند و هیچ‌نقشی برای خود قائل نیستند. طوری اظهار بی‌اطلاعی می‌کنند که انگار نمی‌دانستند چه برنامه‌ای در سر دارند. آن‌وقت خیلی از مردم شهر از یک روز قبل و صبح همان روز مغازه‌های خود را باز نکردند یا خیلی زود تعطیل کردند. چرا؟ چون با بیسیم بلوچی (همین تلفن‌های همراه اهل‌سنت زاهدان) به یکدیگر اطلاع داده بودند چه برنامه‌ای در شهر خواهد بود و چه بلایی قرار است سر شهر و مردم بیاید.
اصلا همین اتفاق خود دلیلی بر بابرنامه‌بودن آشوب بعد از نمازجمعه است. سوای این بعد از آن آشوب، وقتی آشوبگران متفرق شدند و شروع به آسیب‌زدن به اموال عمومی و دارایی‌های مردم کردند چرا فقط مغازه‌ها و دارایی‌های شیعیان مورد تعرض قرار گرفت؟ اینها چطور شناسایی شده بودند و چرا در خیابانی که چندین فروشگاه در آن وجود داشت، فقط آنهایی که تحت مالکیت شیعیان بوده مورد تعرض قرار گرفته است؟
بهتر نیست آقای عبدالحمید، درباره این شبهات و البته اسناد جواب بدهند که چرا باید در مسجد، خانه خدا ادوات جنگی تولید و توزیع و از آنجا به‌سمت نیروهای انتظامی و مردم، تیراندازی شود؟ این را کسی نگفت و مصلحتی هم پشت این نگفتن‌ها بود، منتها حالا که قرار بر مصلحت ناسنجی است و این‌طور واقعیت از پشت تریبون نمازجمعه انکار می‌شود، نمی‌توان چشم بست و برخی از حقایق را ناگفته گذاشت.
تعداد زیادی از مردم هم از اهل‌سنت و هم از شیعیان، آن روز آنجا بودند و دیدند که چطور جعبه‌های نوشابه در حیاط مسجد مکی خالی می‌شد و تجهیزات دراختیار آشوبگران قرار می‌گرفت.
مولوی عبدالحمید در آخرین خطبه نمازجمعه‌اش ادعا می‌کند که نمی‌تواند عدد دقیق کشته‌شدگان را اعلام کند، درست هم می‌گوید، شاید هیچ‌کس نتواند این عدد را اعلام کند؛ چراکه در جریان آن درگیری تعدادی از کشته‌شده‌ها را به‌سرعت به داخل مسجد مکی بردند و آنجا با بدن‌های بی‌جان، هر سناریویی که برنامه‌اش را چیده بودند، اجرا کردند. خانواده‌های کشته‌شدگان را فراخواندند و آنجا عزاداری را هم ترتیب دادند و عکس و فیلم گرفتند تا باب سوءاستفاده رسانه‌های معارض را باز کنند.
سال‌های سال است که مردم دغدغه‌مند، از شیعیان و از اهل‌سنت، فعالان فرهنگی و اجتماعی و… در استان سیستان‌وبلوچستان، سعی در ایجاد وفاق بین شیعه و سنی و وحدت بین این دو دارند و موفقیت‌های زیادی هم حاصل شده و این پیوند هم به این سادگی‌ها گسستنی نیست. اما خب، اتفاقات اخیر و آتش‌افروزی‌هایی که از سوی چهره‌های خاص صورت می‌گیرد، رفته‌رفته آنچه در طول سالیان رشته شده بود را پنبه می‌کند و این نه به صلاح پیروان این دو مذهب و نه به صلاح کشور است و متاسفانه باعث دلسردی فعالان و دلسوزان منطقه است.
