بر اساس آمارها تنها ۱.۶ درصد از کل نقدینگی کشور به صورت اسکناس و مسکوک است و مابقی نقدینگی به صورت سپرده‌های جاری و مدت‌دار است. پس در شرایط فعلی کل اسکناس کشور که قابل ذخیره در منازل است کمتر از ۲ درصد نقدینگی است.
بیشتر از ۸۰ درصد سپرده‌های کشور در اختیار کمتر از ۲۰ درصد افراد جامعه است و عملا خروج سپرده‌های خرد – حتی در صورت امکان – خللی در سیستم بانکی ایجاد نمی‌کند.
وقتی شخصی ریال خود را به طلا یا دلار یا مسکن و سهام تبدیل می‌کند، ریال از حساب بانکی فرد به حساب بانکی فروشنده طلا و دلار و مسکن و سهام می‌رود و این چرخه پیوسته ادامه دارد و نقدینگی همیشه به شکل ریال فقط بین حساب بانکی افراد گردش پیدا می‌کند و هرگز از شبکه بانکی خارج نمی‌شود.
بر اساس آمارها حداقل ۵۰ درصد سپرده‌های کشور نزد اشخاص حقوقی و شرکت‌ها است که عملا امکان خروج از شبکه بانکی – حتی در صورت امکان – را ندارند.
بر اساس ضریب کفایت سرمایه در شرایط فعلی عملا ۱۳ بانک از ۱۹ بانک اصلی کشور از جمله بانک هایی همانند آینده، دی، شهر ، سرمایه، گردشگری در شرایط ریسک ورشکستگی هستند، اما به دلیل ساختار اقتصاد دولتی، این بانک ها در شرایط لزوم با قرض گرفتن پول از بانک مرکزی و خلق و چاپ پول مشکلات کوتاه مدت خود را حل می‌کنند.
با توجه به قوانین فعلی بانکی در کشور همانند محدودیت حداکثر نقل و انتقال روزانه ۲۰۰ میلیون تومان در بانک و ۱۰۰ میلیون تومان آنلاین و برداشت حداکثر ۲۰۰ هزار تومان از خودپردازها عملا امکان Bank Run در ایران وجود ندارد.
پس عملا در شرایط فعلی این کمپین نه امکان اجرا دارد و نه اجرای آن منجر به ورشکستگی بانک‌ها می‌شود و نه در ایران با توجه به ساختار موجود، ورشکستگی بانک‌ها معنا دارد.
